Read Ebook: Vijf weken in een luchtballon by Verne Jules

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 694 lines and 80867 words, and 14 pages

THE STRIKE IN CALIFORNIA.

A BRIEF HISTORY OF THE COMPANY.

PREFACE

On September 1, 1894, shortly after the return of the company from its campaign at Sacramento, a committee of four was appointed, to be known as the history committee, to gather as much material concerning that campaign as possible, and to put it in a readable and concise form. The following were appointed: Lieutenant George Filmer, Corporal A. McCulloch, Privates W. J. Hayes and Wm. D. O'Brien.

The committee began its work enthusiastically and at once, as they believed that the most beneficial results could be attained by "striking while the iron is hot." Their progress was necessarily slow; but when taken in connection with the circumstances, that the committee were engaged in earning their livelihood during the day, and thus limited in their work upon the history to their spare moments, and further, that they also took great care to prevent inaccuracies from creeping into their labors, the progress made, when viewed in this light, cannot be said to be unusually slow.

The idea of publishing a history was not an original idea, but rather it is the result of the gradual development of an incipient idea by a process of evolution containing three distinct steps. First it was only intended to have a short account written of the campaign and pasted in the company's scrapbook; then, with this as a basis, the idea developed into the form of a printed pamphlet, and finally blossomed into the shape in which it now appears.

It was the intention of the committee to have the entire book set up by members of the company who were compositors by trade, and who had kindly volunteered their services. But, on account of the limited time that the volunteer compositors could bestow upon the work, it was found necessary, after about one-half the book had been thus set up, to give the work to an outside publishing house, in order to present to the company a complete history of the campaign before the memory of this memorable event would be beyond the "time of which the mind of man doth not run." And even though the members of the company were unable, through no fault of their own, to set up the entire work, the committee desires to acknowledge its appreciation of the kindness and the valuable assistance given by these members, viz: George Claussenius, W. L. Overstreet, Wm. McKaig, J. Brien, and R. E. Wilson.

The committee further desires to thank Lieutenant Hosmer, Adjutant First Battalion, First Regiment Infantry, N. G. C., and Sergeant H. B. Sullivan, "of ours," for the kind assistance they rendered the committee in making negatives of each tent crowd of the company.

The committee do not pretend to uphold the book as a work of any great literary merit; and, while they do not propose to offer any excuses for the book, still they hope at least that it is free from any obvious signs of crudity or provincialism: it stands upon its own merits.

The work is largely of a personal nature, and, as such, has made the introduction of personalities unavoidable; but while this is so, the committee have tried to eliminate every thing of such a character which, in their judgment, would offend the most sensitive nature. In case, however, their judgment has erred at times, and things do appear which wound the feelings of some, the committee trust that the attempted witticism, for it is nothing more, will be received in the same spirit that it is offered, namely "peace, goodwill to all."

In judging the results of their labor the committee beg that those judging will say, in the words of Miss Muloch:

"Not that they did ill or well, But only that they did their best."

THE STRIKE AND ITS EFFECT.

As the tiny stream that wends its course down the mountain slope on the way to the sea grows gradually larger and deeper by the successive uniting with it of similar streams until at last it becomes the mighty river in which its identity is completely lost, so a small labor movement springing up in a little town named Pullman in the vicinity of Chicago, and spreading out westward and southward, became larger and greater at each successive juncture with it of the employees of the railroad until at last, when its progress was stopped by the cool waves of the Pacific, it had grown to be a movement of gigantic proportions, stupendous in its effects, in which the primal cause of the movement was lost. California was particularly affected. Never before in the history of the State had she experienced such a movement as this. Traffic was completely stopped. Business was paralyzed. Goods could neither be received nor sent away. Merchants were laying off their employees and getting ready to close up their houses. Not a wheel of the Southern Pacific Company was turning in the State.

About the beginning of May, 1894, a committee of thirty-nine, representing every department in the works, waited upon Mr. Pullman, president of the company, and laid the case before him. They asked that the old rates, which were one-third higher than the present rates, be re-established. In spite of the fact, that at about the time the committee waited upon Mr. Pullman the company was paying large dividends, and had an enormous reserve fund, and further still, in spite of the fact, that Mr. Pullman had enough of spare cash to donate one hundred thousand dollars to a church, the petition was denied. The plea given was, that the state of business would not stand the increase of wages. The matter did not stop here. The car company was very indignant at the apparent intrusion of the workmen into the affairs of their business. How dare employees suggest to them how they shall conduct their business. The outcome of it was, that the men who formed the committee were individually discharged from their service. This was the straw that broke the camel's back. The entire body of workmen struck. This was the direct strike.

A new element now enters into the strike. The employees of the Pullman Car Manufacturing Company, as a body, were affiliated with an organization known as the American Railway Union. The constitution of this latter organization was of such an elastic character as to be capable of being stretched so far as to include not only those who worked for the railroad proper, but also all who were employed upon any kind of railroad work whatsoever. The strike was referred by the workmen of Pullman to this higher body for settlement. The American Railway Union investigated the grievances of the men, and concluded that the strike was a just one; one worthy of their support. On June 23d, after having tried for a periodnden, de Club der Reizigers en den buitengewoon grooten steur op eene geestige wijze belachelijk.

Maar de Heer Petermann bracht in zijne "Mededeelingen," die te Gotha verschenen, het dagblad van Geneve geheel tot zwijgen. De Heer Petermann kende Dr. Ferguson persoonlijk, en stelde zich borg voor de onverschrokkenheid van zijn vriend.

Voor het overige was de twijfel niet langer mogelijk; de toebereidselen voor de reis werden te Londen gemaakt, de fabrieken van Lyon hadden eene belangrijke bestelling van taf ontvangen voor de samenstelling van den luchtballon, eindelijk stelde het Britsche gouvernement het transportschip de Resolute, kapitein Pennet, ter beschikking van den doctor.

De "North American Review", zag met eenig ongenoegen een zoodanigen roem voor Engeland bewaard, hij maakte van het voorstel van den doctor eene scherts en noodigde hem uit naar Amerika te komen, terwijl hij op zoo'n goeden weg was.

Kortom, zonder de dagbladen der geheele wereld mede te rekenen, was er geen wetenschappelijk tijdschrift, dat het feit niet in al zijne vormen vermeldde.

Aanzienlijke weddenschappen werden in Londen en geheel Engeland aangegaan, 1?. over het wezenlijke of vermeende bestaan van Dr. Ferguson; 2?. over de reis, die volgens eenigen niet, volgens anderen wel zou ondernomen worden; 3?. over het al of niet welslagen; 4?. over de waarschijnlijkheid of onwaarschijnlijkheid van de terugkomst van Dr. Ferguson. Men schreef ontzettende sommen in het boek der weddenschappen in, alsof er sprake was van de wedrennen van Epsom.

Aldus hielden geloovigen en ongeloovigen, onwetenden en geleerden de oogen op den doctor gevestigd. Hij gaf gaarne nauwkeurige inlichtingen omtrent zijne reis. Hij was gemakkelijk te spreken en de natuurlijkste mensch ter wereld. Meer dan een moedig avonturier meldde zich bij hem aan om in den roem en de gevaren der onderneming te deelen, maar hij weigerde, zonder reden te geven van zijne weigering.

Talrijke uitvinders van werktuigen, toepasselijk op de richting van den luchtballon, kwamen ieder hun stelsel bloot leggen. Hij wilde er geen aannemen. Aan ieder, die hem vroeg, of hij in dit opzicht iets had ontdekt, weigerde hij volstrekt zich te verklaren en hij hield zich meer dan ooit met de toebereidselen voor zijne reis bezig.

De vriend van den doctor--Van welken tijd hunne vriendschap dagteekende--Dick Kennedy te Londen--Onverwacht, maar niet geruststellend voorstel--Weinig troostend spreekwoord--Eenige namen uit het martelaarsboek van Afrika--Voordeelen van een luchtballon.--Het geheim van doctor Ferguson.

Doctor Ferguson had een vriend. Geen tweede ik; zulk eene vriendschap kon niet bestaan tusschen twee geheel verschillende wezens. Deze vriend, Dick Kennedy geheeten, was een Schot in de volste beteekenis des woords, openhartig, resoluut, koppig. Hij bewoonde de kleine stad Leith bij Edinburg. Hij was soms visscher, maar overal en altijd een hartstochtelijk jager, wat niemand verwondert van een Schot, die gewoon is de bergen der Hooglanden te doorkruisen. Men noemde hem als iemand, die goed met de karabijn kon schieten; niet alleen deed hij de kogels door een mes in twee?n splijten, maar zelfs in zoo gelijke stukken dat, als men die woog, men geen beduidend verschil tusschen hen kon merken.

De gelaatstrekken van Kennedy deden denken aan die van Halbert Glendinning, zooals Walter Scott die beschreven heeft in "het Klooster;" zijn gestalte was hooger dan zes Engelsche voeten; vol bevalligheid scheen hij met een herculische kracht begaafd, zijn aangezicht sterk gebruind door de zon, levendige zwarte oogen, eene natuurlijke stoutmoedigheid en eindelijk iets goeds en stevigs in zijn geheelen persoon, maakte iedereen met den Schot ingenomen. De beide vrienden hadden kennis gemaakt in Indi?, toen beiden bij hetzelfde regiment dienden; terwijl Dick op tijgers en olifanten jacht maakte, zocht Samuel planten en insecten; ieder kon zich in zijn vak bekwaam noemen en meer dan eene zeldzame plant kwam in het bezit van den doctor, die evenveel waarde voor hem had als een paar ivoren slagtanden.

Deze twee jongelieden hadden nooit gelegenheid elkander het leven te redden, noch een of anderen dienst te bewijzen. Vandaar hunne onveranderlijke vriendschap. Het noodlot verwijderde hen soms, maar de sympathie hereenigde hen altoos.

Sedert hunne terugkomst in Engeland werden zij dikwijls gescheiden door de verre tochten van Ferguson, maar als deze terug was ging hij altijd eenige weken bij zijn vriend den Schot doorbrengen.

Dick sprak van het verledene, Samuel bereidde de toekomst, de een zag voor, de ander achter zich. Vandaar was de geest van Ferguson onrustig, die van Kennedy altijd kalm.

Na zijne reis door Thibet sprak de doctor bijna twee jaar lang niet van eenige nieuwe onderzoekingen; Dick geloofde dat zijne zucht naar reizen en avonturen verdwenen was en was daarover verrukt. Het moest, zeide hij, den een of anderen dag een slecht einde nemen; hoe men ook aan allerlei soort menschen gewoon zij, men reist niet straffeloos te midden der menscheneters en wilde dieren. Kennedy trachtte dus Samuel over te halen zijne rust te nemen, daar hij genoeg voor de wetenschap en te veel voor de menschelijke dankbaarheid had gedaan.

Hierop vergenoegde zich de doctor met niets te antwoorden; hij bleef peinzend en gaf zich toen aan geheime berekeningen over, zijne nachten met cijferen doorbrengende, terwijl hij zelfs bijzondere werktuigen beproefde, waarvan niemand zich rekenschap kon geven. Men gevoelde dat hij iets grootsch in het hoofd had.

"Waarover kan hij zoo denken?" vroeg Kennedy zich af, toen zijn vriend hem in Januari verlaten had om naar Londen terug te keeren. Hij vernam dit op een morgen door het artikel in den "Daily Telegraph."

"Genadige Hemel!" riep hij uit, "die dwaas, die onzinnige! Afrika in een luchtballon te doorkruisen! Dat ontbrak er nog aan! Ziedaar dan waarover hij sedert twee jaren dacht."

Toen zijne vertrouwde huishoudster, de oude Elspeth, hem trachtte te overtuigen dat het wel eene misleiding kon zijn, antwoordde hij: "Kom, ik zou mijn man niet kennen? Is het niet juist iets voor hem? Door de lucht te reizen! Nu is hij jaloersch op de arenden! Neen, dit zal niet gebeuren, ik zal het wel weten te verhinderen! Als men hem liet begaan, zou hij, op een mooien dag weer, naar de Maan vertrekken."

Denzelfden avond nam Kennedy, half ongerust, half verbitterd plaats op den spoortrein en kwam den volgenden morgen te Londen aan.

Drie kwartier daarna zette hem een cab aan het kleine huis des doctors, Soho Square, Greek Street, af; hij trad den drempel over en kondigde zich aan door vijf harde slagen op de deur.

Ferguson zelf opende hem.--"Dick?" zeide hij zonder eenige verwondering.--"Dick zelf," antwoordde Kennedy.--"Hoe, mijn waarde Dick, gij te Londen, gedurende de winterjacht?"--"Ja, ja."--"En wat komt gij er doen?"--"Eene dwaasheid zonder naam verhinderen."--"Eene dwaasheid?" zeide de doctor.--"Is het waar, wat dit dagblad verhaalt," antwoordde Kennedy, hem het nummer van den Daily Telegraph toonende.--"O! spreekt gij daarvan! Die dagbladen zijn zeer onbescheiden! Maar ga zitten, mijn waarde Dick."--"Ik ga niet zitten."--"Hebt gij degelijk het voornemen deze reis te ondernemen?"--"Vast; mijne toebereidselen gaan goed voort, en ik...."--"Waar zijn zij, dat ik ze in stukken kan breken?"

De waardige Schot werd ernstig boos.

"Bedaard, mijn, waarde Dick," hernam de doctor. "Ik begrijp uwe verbittering. Gij zijt boos op mij, dat ik u mijne nieuwe ontwerpen niet heb medegedeeld."--"Noemt gij dat nieuwe ontwerpen?"--"Ik heb veel te doen gehad," antwoordde Samuel, zonder op deze woorden acht te slaan. "Maar wees bedaard, ik zou niet vertrokken zijn, zonder u te schrijven."--"Daarom geef ik niet."--"Omdat ik voornemens ben u mede te nemen."

De Schot deed een sprong, waarover een gems zich niet zou geschaamd hebben.

"Ah, ha!" zeide hij, "gij wilt dus dat men ons beiden in het gesticht Bethlehem opsluite!"--"Ik heb bepaald op U gerekend, mijn waarde Dick en ik heb u gekozen, met uitsluiting van vele anderen."

Kennedy bleef verstomd staan.

"Als gij mij tien minuten lang zult hebben aangehoord," antwoordde de doctor bedaard, "zult gij mij bedanken."--"Spreekt gij in ernst?"--"Zeker."--"En als ik weiger u te vergezellen?"--"Gij zult niet weigeren."--"Maar als ik weiger?"--"Dan zal ik alleen vertrekken."

"Laat ons gaan zitten," zeide de jager, "en zonder drift spreken. Als gij niet gekscheert is het wel de moeite waard dat men redeneert."

"Laat ons redeneeren terwijl wij ontbijten, mijn waarde Dick."

De beide vrienden gingen over elkander zitten voor eene kleine tafel, tusschen een hoop geroosterde broodjes en een grooten trekpot.

"Mijn waarde Samuel," zeide de jager, "uw ontwerp is onzinnig! het is onmogelijk! het gelijkt op niets ernstigs en uitvoerbaars!"--"Dat zullen wij zien, na het beproefd te hebben."--"Maar juist dat moet gij niet doen."--"Waarom niet, als het u belieft?"--"En dan de gevaren en hinderpalen van allerlei aard!"--"De hinderpalen," antwoordde Ferguson ernstig, "zijn uitgevonden om overwonnen te worden en wat de gevaren betreft, wie kan zich vleien, ze te ontvluchten? Alles is gevaar in het leven; het kan zeer gevaarlijk zijn voor zijne tafel te zitten of zijn hoed op het hoofd te zetten; overigens moet men hetgeen gebeuren zal, beschouwen als reeds gebeurd en slechts het tegenwoordige in de toekomst zien, want de toekomst is slechts een weinig meer verwijderd tegenwoordig."--"Wat!" zeide Kennedy, de schouders ophalende, "gij zijt altijd fatalist."--"Altijd, maar in de goede opvatting van het woord. Laten wij ons dus niet bekommeren over hetgeen het lot over ons beschikt en nooit ons goed Engelsch spreekwoord vergeten: 'de mensch, die geboren is om opgehangen te worden, zal nimmer verdrinken.'"

Daarop viel niets te antwoorden, hetgeen echter Kennedy niet verhinderde eene menigte bewijsgronden bij te brengen, welke hier op te noemen te lang zou duren. Maar eindelijk zeide hij na een uur redeneeren: "als gij volstrekt Afrika wilt doortrekken, als dit noodzakelijk is voor uw geluk, waarom slaat gij den gewonen weg niet in?"

"Waarom?" antwoordde de doctor, "omdat tot hiertoe alle pogingen mislukt zijn! Omdat van Mungo Park af, die op den Niger werd vermoord, tot aan Vogel die in Wada? verdwenen is, sedert Oudney, die te Murmur, Clapperton, die te Sackatou gestorven is, tot op den Franschman Maizan, die in stukken is gehouwen, van den majoor Laing af, die door de Touaregs gedood werd, tot op Roscher van Hamburg, die in het begin van 1860 werd vermoord, talrijke slachtoffers in Afrika gevallen zijn. Omdat het worstelen tegen de elementen, den honger, den dorst, de koorts, de wilde dieren en nog wilder volksstammen onmogelijk is! Omdat dat, wat op de eene wijze niet kan worden uitgevoerd, op eene andere manier beproefd moet worden! Eindelijk omdat daar, waar men niet middendoor kan, men er langs of over moet!"

"Als het slechts de zaak was om er voorbij te gaan, maar er overheen, dat is iets anders," hernam Kennedy.

"Welnu," zeide de doctor met de grootste koelbloedigheid, "wat heb ik te vreezen? Gij zult wel begrijpen, dat ik mijne voorzorgen genomen heb om geen val van mijn ballon te duchten te hebben, als hij mij dus in den steek laat, zal ik mij op de gewone wijze der onderzoekers op de aarde terug bevinden; maar mijn ballon zal zulke kuren niet krijgen, wees daarvan verzekerd."

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet