Read Ebook: De ramp van Valparaiso De Aarde en haar Volken 1907 by Bourdon Henri

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 151 lines and 8936 words, and 4 pages

Authors: Felix Hageman Kurt Matull Theo Blakensee

LORD LISTER GENAAMD RAFFLES DE GROOTE ONBEKENDE

NO. 392 HET EILAND DER MENSCHENETERS.

HET EILAND DER MENSCHENETERS.

DE VLUCHT.

Het was nog nauwelijks dag en de zon was zooeven boven de kim gerezen, toen een groote, open auto, in zeer snelle vaart over den weg vloog, die van Genua naar Nizza leidt en die over een groote lengte dezelfde route volgt als de spoorweg die de beide steden verbindt, en die een deel uitmaakt van het traject, dat van de Italiaansche stad aan de Middellandsche Zee over Nizza loopt naar de Fransche oorlogshaven Toulon en vandaar verder naar Parijs.

Het was nog zeer vroeg in de lente en waarschijnlijk zou men in noordelijke streken van Europa nog zeggen dat het volop winter was, maar hier, aan de onvolprezen C?te d'Azur, was het alsof men zich reeds midden in den zomer bevond.

Een zoele, nauwelijks merkbare wind bezwaard met de lucht van duizenden bloemen kwam de drie mannen tegemoet, die in de auto gezeten waren.

Een kenner zou het voertuig aanstonds herkend hebben als een Renault van zeker niet minder dan zestig paardekracht.

Het voertuig snelde in tomelooze vaart over den verrukkelijk breeden aan weerszijden met palmboomen omzoomden weg, vanwaar men bijna steeds het uitzicht heeft op de golven van de Middellandsche Zee, die reeds zwakjes verlicht begon te worden door het schijnsel dat in het oosten merkbaar werd, en dat het naderen van den dag aankondigde.

Maar op ongeveer een uur gaans afstands van Genua stond een van de mannen, die achter in de auto gezeten was, op, boog zich voorover en tikte zijn chauffeur, een nog jongen man, op den schouder.

Aanstonds stond het voertuig stil, even voorbij een kromming van den weg en aan den voet van een hooge rots, die zich hier en daar langs den straatweg verheft.

Heinde en ver was geen levende ziel te bespeuren, of het moesten de zeemeeuwen zijn, die zooeven ontwaakt waren en nu in breede kringen en luid krijschend, boven de golven rond zwierden, op zoek naar hun ontbijt.

,,Waarom laat je me stilhouden," vroeg de jonge man, die achter het stuurwiel zat.

,,Ik geloof, dat het oogenblik gekomen is, Charly, om een weinig verandering te brengen in ons uiterlijk, zoowel als in dat van onze auto," antwoordde de aangesprokene. ,,Je zult zelf wel begrijpen, dat de heeren van de politie te Genua, nadat zij er achter gekomen zijn, dat zij gedurende een paar uren den lang gezochten John Raffles in handen hebben gehad, alles op haren en snaren zullen zetten, teneinde den vluchteling te achterhalen."

De man, die deze woorden gesproken had, was inderdaad niemand anders dan de befaamde Gentleman-Inbreker, de Groote Onbekende, stoutmoedig avonturier, naar wien reeds ettelijke jaren gespeurd werd door de politie, niet alleen van Londen, maar ook door verscheidene andere wereldsteden, waar Raffles zijn kortstondige verschijning had gemaakt, steeds tot groot nadeel van adellijke leegloopers, woekeraars, rijkaards, die zelf niet wisten hoe rijk ze wel waren en anderen, aan wie de Groote Onbekende een deel van hun bezittingen had ontnomen, teneinde deze opnieuw aan den man te brengen, op een wijze, die hem beter en rechtvaardiger toescheen.

Een gansche reeks van avonturen had hem ditmaal naar Genua gevoerd en het had maar weinig gescheeld, of die politie van die stad had voor zich de eer kunnen opeischen eindelijk de hand te hebben kunnen leggen op een van de stoutmoedigste avonturiers en zeker den schranderste, die ooit den strijd had aangebonden met de gestelde machten in de oude en de nieuwe wereld.

Het was slechts weinige weken geleden, dat Raffles voor het eerst in aanraking was gekomen met een man, die, zooals hij, een vijand was van de maatschappij, of tenminste van een deel daarvan en die niettemin zijn doodsvijand was.

De naam van dezen man was Irwin Stanley. Toen zijn pad dat van Raffles voor het eerst kruiste, was hij eenige maanden tevoren gekozen tot aanvoerder van het Genootschap van den Gouden Sleutel, een zeer gevaarlijke misdadigersbende, die haar zetel te Londen had en waarbij tal van benden over de geheele wereld verspreid, waren aangesloten.

Overal, in alle groote steden kende de politie het bestaan van dit genootschap en dit was voor een groot deel te danken aan het optreden van denzelfden man, dien zij zoo hardnekkig achtervolgde, Lord Edward Lister, alias John Raffles.

Aan dezen man was het reeds driemaal gelukt, den aanvoerder van het zooeven genoemde genootschap ten verderve te brengen. De eerste had het leven verloren in een vreeselijken strijd met Raffles, de tweede had zijn misdaden aan den galg moeten boeten en de derde was eveneens in een gevecht gedood door denzelfden man, die zich nu in gezelschap van Raffles en van diens onafscheidelijken vriend, Charly Brand in de groote auto bevond, James Henderson, den reusachtigen chauffeur.

Tot zelfs in Amerika had de vreeselijke worsteling tusschen deze drie mannen en een machtige organisatie, die duizenden leden telde, voortgeduurd en een oogenblik meende Raffles te mogen gelooven, dat hij het kwaad in den wortel had aangetast en dat er een einde was gekomen aan het bestaan van dezen moorddadigen bond.

Inderdaad bleef het ook eenige maanden rustig, en toen bracht het noodlot Raffles op het spoor van den vierden ,,Meester", zoo luidde de titel van den aanvoerder en opnieuw ontbrandde de strijd.

Het bleek maar al te spoedig, dat Irwin Stanley bij zijn voorgangers in het minst niet achterstond in sluwheid, moordzucht en vooral in haat tegen Raffles, die het genootschap zoo menigmaal groot nadeel had berokkend en de oorzaak was geweest dat honderden van zijn leden thans in de gevangenis moesten zuchten, terwijl een viertal moordenaars, die door zijn toedoen gevat waren, hun leven hadden moeten laten op het schavot.

Eenige malen stonden de beide mannen tegenover elkaar en Raffles was er ten slotte in kunnen slagen, zijn doodsvijand te noodzaken de uitdaging aan te nemen tot een tweegevecht in een groot, oud spookachtig huis van den Meester. Maar op verraderlijke wijze wist deze zijn ridderlijken tegenstander in zijn macht te krijgen en het was slechts te danken geweest aan de tusschenkomst van Eleonora Manoury, een jonge en schoone vrouw, die te kwader ure in de macht van Stanley was geraakt, dat hij leven en vrijheid wist te herkrijgen.

Om de rampzalige vrouw, die door den ellendeling zwaar gewond was met een revolverschot, aan zijn wraakzucht te onttrekken, bracht hij haar over naar Ca?ro, waar zij verpleegd werd in het beste ziekenhuis, hetwelk deze stad telde.

Maar zelfs daar wist de wraakzucht van haar gewezen minnaar haar te bereiken, nadat een noodlottig toeval haar verblijfplaats had verraden aan een inlander, die tot het genootschap hoorde en die dadelijk den Meester van die ontdekking op de hoogte stelde.

Zonder een oogenblik te aarzelen, gelastte Stanley den inlander, Eleonora Manoury, wier getuigenis hem, als zij spreken wilde, in het verderf kon storten, uit den weg te ruimen en zeker zou de booswicht hierin zijn geslaagd, wanneer Raffles niet opnieuw had ingegrepen en dezen laaghartigen aanslag verijdelde.

Hij wist den inlander in zijn macht te krijgen en te bewerken, dat Stanley zelf naar Ca?ro kwam en toen dit eenmaal het geval was, scheen zijn lot bezegeld te zijn.

Raffles bracht de politie op zijn spoor en de gevaarlijke boosdoener kon gearresteerd worden in een eenzaam gelegen huis, dicht bij Ca?ro, toen hij daar een samenkomst had met den inlandschen medeplichtige.

Onmiddellijk zou Stanley per schip naar Londen worden overgebracht en Raffles, Charly Brand en James Henderson namen passage op hetzelfde schip en zij moesten er de machtelooze getuigen van zijn, dat de sluwe schurk er in slaagde, in het gezicht van de haven van Genua, welke het schip moest aandoen, te ontvluchten, overboord te springen en in de duisternis te ontkomen, voor men er in kon slagen de boot uit te zetten, die door een medeplichtige onklaar was gemaakt, of een radiogram naar de kust te zenden, daar ook het toestel voor het afzenden van draadlooze telegrammen door denzelfden handlanger vernield was.

Raffles aarzelde toen geen oogenblik om eveneens de reis te onderbreken, in de hoop, dat hij te Genua zijn doodsvijand zou terug vinden en hem opnieuw in de handen der politie te kunnen overleveren.

Maar ditmaal was de fortuin tegen hem. Wel kwam hij in de gelegenheid, zijn machtigen tegenstander van aangezicht tot aangezicht te zien, maar deze wist op het laatste oogenblik te ontkomen en Raffles zelf werd gearresteerd, toen hij vermomd was als Engelsch varensgast.

Waarschijnlijk zou nimmer zijn identiteit vermoed zijn, als de mannen van Stanley, die maar al te goed wisten, met wien zij te maken hadden gehad bij dit avontuur en die tegelijk met hem in de handen der politie waren gevallen, hem niet hadden verraden.

En de zaak zou waarschijnlijk voor Raffles ditmaal een leelijke wending hebben genomen als Charly Brand en James Henderson er niet in geslaagd waren, den Grooten Onbekende te bevrijden, juist op het oogenblik, dat men hem van het bureau van politie met een geblindeerde auto wilde overbrengen naar de gevangenis.

Het was toen twaalf uur in den nacht geweest.

En zoo geschiedde het, dat de groote snelle auto zich thans op weg bevond van Genua naar Nizza.

De drie mannen waren snel van den wagen gestapt en togen ijlings aan het werk.

,,Hoever denk je dat we voor zijn?" vroeg Raffles, die een grooten Engelschen sleutel had gegrepen.

,,Bij de telegrammen zijn we waarschijnlijk reeds ten achter, Edward," antwoordde Charly Brand, ,,maar op de politieauto's zijn we op zijn minst wel een half uur voor, denk ik."

,,Maar de politieauto, die mij had moeten vervoeren van het politiebureau naar de gevangenis. Hoe staat het daar eigenlijk mee. Het leek me een zeer snelle wagen toe. Waarom heeft die niet aanstonds de achtervolging aangevangen?"

,,Voor die auto behoef je in ieder geval niet bevreesd te zijn, Edward," antwoordde Charly lachend. ,,Ik had, zonder de chauffeur mij kon zien, eenvoudig van het wachtende voertuig, dat voor het politiebureau stilstond, den moer van een der achterwielen zoover los geschroefd, dat het wiel er bij den eersten den besten draai moest afloopen en dat is dan ook geschied, nog voor je je bij ons had kunnen voegen."

,,Dat heb je knap gedaan, Charly. Laat ons dan nu maar haastig aan het werk gaan tenminste wanneer we geen overbodig werk doen. Geloof je dat ze weten, hoe onze auto er uit ziet?"

,,Reken er vooral niet op, Edward, dat ze daar onkundig van zijn," riep Charly. ,,Toen jij in den wagen stond, nadat we je bevrijd hadden, bevond de auto zich op hoogstens tien meter afstand van de agenten. De straat was goed verlicht, en zij moeten in ieder geval den hoofdvorm en de kleur van den wagen hebben opgemerkt."

,,Nu, dan zullen we ons haasten een en ander te veranderen," hernam Raffles.

Er behoefde verder geen woord meer te worden gesproken. Geen enkel bevel behoefde te worden gegeven, want iedereen wist zeer nauwkeurig wat zijn taak was.

Raffles en Charly vervingen een voor een de houten wielen door draadspaakwielen van een geheel andere kleur, die in een geheime bergplaats aan de onderzijde van de auto verborgen waren geweest en de vier houten wielen werden, met zware steenen bezwaard, in zee geworpen.

Henderson had intusschen een werkje van geheel anderen aard verricht. Hij had de kleur van den geheelen wagen veranderd.

Door op een onzichtbaar geworden knop te drukken waren er overal voor de lichtgrijze zijwanden dunne paneelen geschoven van een vuurroode kleur en zoo nauwkeurig was dit alles vervaardigd, dat men slechts bij zeer nauwkeurig toezien kon bemerken, dat de wagen dubbele wanden had van verschillende kleur.

Nu werd ook de kap nog opgezet en nu was de verandering zoo volkomen, dat zeker niemand de auto van zooeven zou hebben herkend in dit vuurrood gelakte voertuig, met zijn opzichtige gele wielen.

Deze geheele metamorphose had geen volle tien minuten geduurd, zoo uitstekend waren de drie mannen getraind in dergelijke werkjes.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet