Read Ebook: De ramp van Valparaiso De Aarde en haar Volken 1907 by Bourdon Henri

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 151 lines and 8936 words, and 4 pages

Deze geheele metamorphose had geen volle tien minuten geduurd, zoo uitstekend waren de drie mannen getraind in dergelijke werkjes.

Raffles wist maar al te goed, dat hij zijn succes voor het leeuwendeel slechts te danken had aan de snelheid van handelen, die aan het wonderbaarlijke grensde en die niet anders verkregen kon worden dan ten koste van herhaalde oefening.

Nu was het nog zaak om ook hun uiterlijk een verandering te doen ondergaan en dan zou de kans op ontdekking of aanhouding zeker aanmerkelijk minder worden.

Op het oogenblik, dat de Genueesche politie hen overviel, waren alle drie mannen vermomd als zeelieden en het w ik aan de meid, die lijk een ander uiterlijk aan te nemen, daar het zeker verwondering zou baren, drie matrozen, die er tamelijk haveloos uitzagen, in zulk een groote, blijkbaar zeer dure auto aan te treffen.

Alles wat er noodig was, bevond zich in een geheime bergplaats van de auto, kleurmiddelen, voortreffelijk vervaardigde pruiken, baarden en zelfs kleederen.

En zoo werd er aanstonds een aanvang gemaakt, met wat Henderson, de steeds opgewekte reus ,,een nieuwe verkleed-partij" noemde.

Henderson werd eenvoudig weder de beste Engelsche chauffeur van goeden huize. Raffles werd, wat hij steeds te Londen was, Lord William Aberdeen en Charly volgde zijn voorbeeld en kroop in zijn oude huid, die van secretaris van zijne Lordschap.

Het verkleeden duurde heel wat langer dan het veranderen van de auto en juist toen de oude schipperskleeren met keien bezwaard den weg van de wielen hadden gevolgd, riep Charly verschrikt uit:

,,Ik geloof waarachtig dat zij daar al aankomen."

Hij wees naar een punt in de verte dat zich schijnbaar zeer langzaam--maar dat kwam slechts door den grooten afstand over den prachtigen weg--bewoog, aan welks aard men niet behoefde te twijfelen. Het was een automobiel.

Raffles had zijn kijker te voorschijn gehaald en voor het oog gebracht en zeide, na eenigen tijd door het instrument te hebben getuurd:

,,Het ziet er inderdaad wel een weinig verdacht uit. Ik geloof dat ik het glinsteren van zilveren kragen en banden van uniformpetten zie. We zullen het zekere voor het onzekere nemen en beenen maken, want ik ben er volstrekt niet op gesteld, mijn kennismaking met de Italiaansche politie te hernieuwen."

De drie mannen namen haastig weder in de auto plaats en ditmaal greep Henderson het stuurwiel, terwijl Lord William Aberdeen, zooals hij thans weder zou heeten en Charly Brand achter in den grooten wagen leunden.

Men behoefde er niet bevreesd voor te zijn, dat Henderson zou verdwalen, want dat was eenvoudig onmogelijk. Hij behoefde niets anders te doen dan den breeden straatweg te volgen, die zich vele tientallen kilometers achtereen langs de kust van de Middellandsche Zee uitstrekt en zich daar geen enkel oogenblik verder dan een halve mijl van verwijderd.

En wat de snelheid aangaat, de reus had eveneens de auto met de politiebeambten gezien en dat was voldoende.

Men was Albenea omstreeks halverwege Genua en Nizza reeds geruimen tijd gepasseerd, toen de auto stil stond en het ging nu in een vaart van bijna tachtig kilometer per uur op Oneglia af.

Toen Raffles een blik achter zich wierp was er van de achtervolgende auto volstrekt niets meer te bespeuren.

Maar Charly Brand was nog verre van gerust.

Hij had een oogenblik in gedachten verzonken gezeten en wendde zich nu tot Raffles met de vraag:

,,Geloof je dat ze in Ventimiglia, dat wil zeggen, aan de grens reeds gewaarschuwd zijn?"

,,Dat is wel waarschijnlijk," antwoordde Raffles laconiek. ,,Er zijn ruim drie uur verloopen sedert het oogenblik, waarop ik ontvluchtte en een telegram heeft zoo lang niet noodig om naar de grens te gaan."

,,Maar hoe kwamen zij er eigenlijk toe, Edward, ons juist in de richting van de Fransche grens te zoeken? We hadden immers even goed kunnen pogen naar Zwitserland of naar een van de Balkanstaten te ontkomen?"

,,Als we dat hadden willen doen, dan hadden we al aanstonds een anderen weg moeten inslaan, Charly," antwoordde Raffles. ,,De straat waaraan het politiebureau gelegen was, voert rechtstreeks naar den weg die naar Nizza leidt en als wij de Zwitsersche of Oostenrijksche grens hadden willen bereiken, dan zouden we Genua langs een heel anderen kant hebben moeten verlaten, juist tegenovergesteld aan dien welke we thans gekozen hebben."

,,Maar dan zie ik niet goed in, Edward, hoe zij ons zullen laten passeeren," riep Charly ongerust uit. ,,Het is nog zeer vroeg. De dag is nauwelijks aangebroken en het aantal auto's op dezen weg is zeer gering op dit uur. Ik heb er nog in het geheel geen gezien, uitgezonderd die vermaledijde politieauto."

,,Je maakt je ongerust om niets, Charly," hernam Raffles bedaard. ,,Wij zullen Ventimiglia niet langs dezen kant naderen. Wij zullen er als het ware omheen rijden."

,,Is dat dan mogelijk?" vroeg Charly. ,,Ik meende, dat er slechts ??n toegangsweg was, deze verrukkelijke straatweg, dien ik onder andere omstandigheden zeker meer zou bewonderen dan ik thans doe."

,,Er zijn zijwegen, Charly. De vreemdeling kent die wegen zeker niet en snort er met zijn auto langs, maar ik ben hier gelukkig goed thuis en aanstonds, als ik het stuurwiel van Henderson gedurende een kwartier overneem, zal ik je dat bewijzen. Wij zullen de grensplaats niet uit het oosten, maar vanuit het noorden binnen rijden."

,,Maar zou men te Toulon ook niet reeds op de hoogte zijn gesteld," drong Charly aan.

,,Dat laat mij volkomen onverschillig, mijn waarde. Ik denk mij niet naar Toulon te begeven."

,,Wat zeg je daar? Waarheen denk je dan van Ventimiglia af te gaan?"

,,Naar Genua," antwoordde Raffles bedaard.

Charly maakte als het ware een luchtsprong en keek Raffles sprakeloos aan.

,,Hoor ik goed? Wil je terug naar de plaats, vanwaar we zoo juist ontkomen zijn. Wat wil je daar dan in hemelsnaam gaan uitvoeren?"

,,Zoeken naar Irwin Stanley," was het laconieke antwoord.

GEWIJZIGDE PLANNEN.

Geruimen tijd bleef Charly zwijgend achterover leunen.

Reeds tallooze malen was hij in de gelegenheid geweest de ontembare geestkracht en den ijzeren wil te bewonderen van den man, met wien het lot hem eenige jaren geleden in aanraking had gebracht, en wiens meeste avonturen hij daarna had gedeeld, en toch was het nog telkens een nieuwe aanleiding tot bewondering voor hem, als hij getuige was van den ontzaglijken, door niets te bedwingen ondernemingsgeest van John Raffles.

Gevaar scheen voor hem een woord te zijn zonder eenige beteekenis.

Ieder ander zou, verkeerde hij in zijn omstandigheden, zich gehaast hebben, zooveel mogelijk kilometers te brengen tusschen zichzelf en de stad, die wel eens het einde van zijn loopbaan had kunnen aanschouwen. Maar in die stad vertoefde nog de doodsvijand van den Gentleman-Inbreker en daarom wilde hij er weder heen trekken, alsof het de eenvoudigste zaak van de wereld was en alsof hem geen gevaar kon dreigen.

Eindelijk, nadat Charly eenigszins van zijn verbazing en ontsteltenis bekomen was, vroeg hij:

,,Maar Edward--als je dan toch weer wil terugkeeren, waarom ben je dan zoover doorgereden, tot bijna aan de grensplaats?"

,,Dat had een zeer eenvoudige reden--wij zijn tot hiertoe slechts weinig dwarswegen gepasseerd, en wanneer Lord Aberdeen met zijn tourauto van de Fransche grens komt, zal dat volstrekt geen opzien baren."

Charly zweeg eenigen tijd weder, en hernam toen:

,,Neem het mij niet kwalijk, Edward--maar ik kan het doel van onzen terugkeer niet goed inzien!"

,,Waarom niet?"

,,Omdat het volgens mij wel bijna zeker is, dat wij Stanley niet meer in Genua zullen vinden! Ook hij zal zich wel haasten, zich aan de nasporingen van de politie te onttrekken!"

,,Dat moeten wij afwachten!" hernam Raffles bedaard. ,,Ik wil zekerheid hebben. Geef mij een week--en blijkt het in dien tusschentijd, dat al ons zoeken vruchteloos is, dan ben ik bereid, om weder met je naar Londen terug te keeren--al zou mij dit leed doen, want dan zou het ongetwijfeld weer zeer lang duren, eer wij opnieuw eenig spoor vonden van den ellendeling!"

Intusschen werd de tocht onophoudelijk voortgezet, en ongeveer een kwartier later liet Raffles de auto opnieuw stilstaan, en nam de plaats in van Henderson achter het stuurwiel.

Van de achtervolgende auto was volstrekt niets meer te bespeuren--het leek wel of zij de achtervolging had opgegeven.

Het werd al spoedig duidelijk, dat Raffles de omgeving voortreffelijk kende want hij weifelde geen oogenblik, maar sloeg een tamelijk smallen dwarsweg in, een grintweg, die zeker door iederen automobilist met verachting zou zijn voorbijgegaan, en nu kwam er een waar doolhof van breedere en smallere wegen, totdat de automobiel ten slotte de Italiaansche grensplaats binnenreed--maar van een geheel andere zijde dan waarvan de politie de automobiel van den gevluchten Raffles verwachtte.

De Groote Onbekende had daarenboven nog het voordeel, dat men volkomen in het onzekere was aangaande het aantal zijner helpers, waarvan men aannam, dat het evengoed ??n als een half dozijn kon bedragen.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet