Read Ebook: The Spirit of Sweetwater by Garland Hamlin

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 314 lines and 16469 words, and 7 pages

>>Nu? Dat is 't immers?"

't Jonge meisje knikte, maar plukte weer verlegen aan haar nachtpon.

>>Moet je daar nu zoo'n misbaar om maken? 't Is wel niet zooals 't hoort, dat je mij erbuiten gelaten hebt, maar, nu ja, dat zal ik maar door de vingers zien... Ik mag Cornelis wel... Ik heb er niets tegen, hoor. Ik feliciteer je, daar! Is 't nu goed?"

>>Och... Pa... ik wo?, dat u 't me... doen k?n!"

>>Wat, feliciteeren? Maar wat is er dan toch? Is 't weer uit tusschen jullie?"

Een heftig hoofdschudden en een flauw, huilerig >>nee" zijn 't eenig antwoord.

>>Te drommekater, kind, ik begrijp er niets van!"

Domine Dauteville heeft zijn vriendelijken toon weer opgegeven. Hij is vol ergernis. Een oogenblik wacht hij op een antwoord, onderwijl strak kijkend naar zijn zwijgende zenuwachtige dochter.

>>Z?l je spreken?! 't Moet nu uit zijn, hoor! Je komt hier om me te spreken en ik moet je alles uit je mond halen! Kom, als je nu niet zegt wat je te zeggen hebt, ga ik naar mijn bed en laat je hier alleen. Dan kan je uithuilen voor mijn part..."

Meteen maakt hij een beweging, als wilde hij de daad bij 't woord voegen.

Dat werkt.

>>Och, Pa," roept het jonge meisje radeloos, >>ik vind 't zoo vreeselijk u z?o iets te zeggen..."

Ze is opgestaan. Dan, tot klimmende verbazing van haar vader, werpt ze zich v?or hem op de knie?n, en omvat zijn beenen met beide armen.

>>Vaderlief, vergeef me, vergeef me! Als Cornelis en ik niet... spoedig trouwen... ben ik ongelukkig!"

't Was er uit. Ten prooi aan de vreeselijkste wanhoop heeft Clarine zich op den grond laten neerglijden, en ligt daar nu voorover, zich verwringend, de haren verward om haar heen over den grond.

Domine Dauteville is als van den bliksem getroffen. Hij vindt geen enkel woord. Bleek en bevend ziet hij neer op de gestalte aan zijn voeten. Als hij niet zoozeer van streek ware geweest, zou hij in 't hartstochtelijk misbaar zijner dochter, in haar handenwringen en 't trekken aan de haren, in dat over den grond rollen, 't beeld der echte creoolsche gezien hebben. De eigenaardigheid kwam voor den dag, ondanks opvoeding en alles onder den invloed der machtige gemoedsberoering.

Als hij een weinig bekomen is van den schrik, hindert hem die >>aanstellerij" vreeselijk.

>>Kom, Clarine, opstaan!" roept hij. >>Ik beveel je op te staan!" Hij was woedend en toonde 't haar, ofschoon hij niet recht wist, of hij niet woedender moest wezen op Cornelis Udoma. Hij voelde zich zot en ergerde zich telkens meer.

't Jonge meisje kroop naar een stoel, en bleef daar zitten, met het hoofd voorover tusschen de handen, als verborgen tusschen de lange haren, die om haar heen neervielen.

>>Ik begrijp wat je zeggen wilt," zei Domine Dauteville op strengen toon. >>Maar... ben je zeker?"

>>O, Pa, als ik niet zeker was, zou ik u niet over de zaak spreken." Een hernieuwde tranenvloed volgde. Haar lichaam schokte van de snikken.

>>Maar je sprak van trouwen..." gaat de vader voort, >>heeft hij je daarover niet gesproken?"

>>Jawel, Pa."

>>Nu? Is hij daar dan tegen? Dat is 't eenige..."

>>Hij zegt, dat 't niet kan... dat hij nog geen betrekking heeft... dat hij... voor zijn familie... z'n vader... 't niet weten wil."

>>Och kom!" barstte Domine Dauteville uit. >>Een jongen die geld heeft! Hij moet maar, of anders..." Hij wist niet welk dreigement hij gebruiken moest. >>Nu goed, ?k zal daar voor zorgen!"

't Meisje slaat den blik weer even op. Er ligt een wereld van smeeking, van stomme erkentelijkheid in.

>>Zoo'n kwajongen! Wat denkt hij wel! Met mij is geen spotten. Hij moet zich niet verbeelden, dat hij met een straatmeid te doen heeft! Ik zal die zaak wel in orde maken, en spoedig ook. Laat dat maar aan mij over. Ik vind 't ellendig, beroerd, dat 't zoover gekomen is! Dat heb jij me nu bezorgd: je brengt schande over den naam van je vader! Dank God, dat ik je nog genadig behandel. Ik moest je de deur uitzetten. Dat verdiende je!"

Woedend stapt hij op en neer.

Zij antwoordt niets, maar blijft in dezelfde houding voortsnikken.

>>Kom, nu naar bed! Vertoon je maar niet aan m'n oogen, voordat alles in orde is. Sta op en laat me alleen."

Langzaam gehoorzaamt Clarine en zwijgend verwijdert ze zich naar haar slaapkamer.

Alleen gelaten zet Domine Dauteville zijn ijsbeeren-wandeling voort, in zichzelf mompelend.

Aan zijn rustig geluk dreigde een eind te komen. Zijn naam, de naam Dauteville was in gevaar. Zijn ijdelheid, zij eigenliefde waren diep geschokt, meer nog dan zijn vaderhart. Beroerde meid!

En nog een half uur kon Clarine zijn op- en neerstappen hooren, terwijl ze met gloeiende oogen wakker lag in haar bed.

EEN MEEVALLER.

Onder de studenten te Leiden had Cornelis Udoma den naam van een uiterst solied jongmensch en onder zijn club-genooten gold hij uitgemaakt voor een >>sekuur broekie." Geen wonder waarlijk, want naar allen schijn leefde 't jongemensch bizonder regelmatig en verstandig. Na den groentijd--al drie jaar in 't verleden--herinnerde niemand zich hem ooit dronken gezien te hebben; hij had zijn vast bitteruurtje op de >>kroeg," en kwam er een paar maal in de week 's avonds na twaalf; verder liep hij geregeld college, zelfs die van negen tot tien in den morgen, zoodat hij na een jaar kalmpjes zijn >>candidaats" in de rechten gedaan had, en de gansche week zag men Cornelis ?f op zijn kamer, ?f in de college-zaal, ?f ter >>kroeg," behalve twee maal, wanneer hij 's avonds naar den Haag ging. Hij kwam daar >>veel bij families," dat wist men. Van verliefde avonturen, uitspattingen van welken aard ook, wist niemand iets te zijnen laste te leggen.

Hij zag er ook solide uit. Hij had ondanks zijn twee-en-twintig jaren iets ouwelijks in zijn trekken, een ernstigen plooi in zijn voorhoofd tusschen de oogen, die den indruk gaf, alsof hij steeds zijn wenkbrauwen fronste. Een paar lichtblonde bakkebaarden en dito korte gevulde snor droegen er 't hunne toe bij, om in hem nu reeds den deftigen advokaat te zien.

Hij was afkomstig uit Delmond in 't zuiden, en, schoon oorspronkelijk van Friesch bloed, was de familie Udoma aldaar sinds onheugelijke tijden inheemsch, bekend om haar deftigheid en om haar fortuin. Bekend ook om de rechtzinnigheid van haar geloof en den steun, dien haar leden steeds der >>Moederkerk" hadden verleend. Cornelis' ouders maakten geen uitzondering. De jonge man had dan ook een streng Roomsch-Katholieke opvoeding gekregen, en zijn vader verwachtte veel van hem voor de toekomst: reeds droomde hij van zijn zoon het >>kamerlid," en zag hij hem in de volksvertegenwoordiging als een der leiders der Katholieke partij. 't Kostte hem als trouw volgeling van Rome's Kerk een overwinning op zichzelven, toen Cornelis naar Leiden zou gaan. 't Was 't beste voor den jongen, omdat men nu eenmaal Leiden's hoogeschool voor de beste in 't land hield, en een >>deftig" advokaat, vond vader Udoma, moest daar gestudeerd hebben; want de oude heer was ook praktisch. Maar zijn hart was lang niet gerust bij 't afscheid nemen: 't was een waag den jongen in >>die verdorven studentenwereld" los te laten...

Zou zijn vrees thans bewaarheid worden? 't Had er veel van. Cornelis was sinds kort in groote verlegenheid. Zijn >>contub," zijn intieme vriend Frits Seemans, was spoedig geheel op de hoogte. Cornelis verzweeg niets voor hem. Wat zou zijn vader wel zeggen, als die eens wist, dat hij op z?o gemeenzamen voet omging met een Protestantsch jongmensch! Maar die wist dan ook niet, dat hij met hem samenwoonde: Papa kwam nooit over uit Delmond: 't was zoo ver, welke vader of voogd deed zoo iets? De contub had een heel ernstig gezicht getrokken. 't Was een mannetje, dat, zoo mogelijk, nog ouwelijker deed dan Cornelis, werkzaam was als hij, en er op zijn manier strenge beginselen op na hield. Er was bijna ruzie gekomen tusschen de twee onafscheidelijken; want Frits Seemans had ronduit gezegd, dat hij zoo iets nooit van zijn vriend gedacht zou hebben, dat, als hij beginselen had, hij er naar leven moest; dat 't geen hij gedaan had een onwaardige daad was, en dat hij tegenover het meisje in kwestie en haar vader maar ?en middel had, om de zaak nog eenigszins goed te maken: dat hij haar zoo spoedig mogelijk moest trouwen.

>>Maar, m'n lieve mensch, dat's mooi gezegd... In den grond ben ik 't met je eens," riep Cornelis mismoedig. >>Maar hoe kan ik dat doen? Clarine heeft me ook al 't zelfde gezegd, en ik verzeker je, dat ik er >>beroerd" van werd, maar hoe k?n ik, hoe k?n ik?"

>>Och, loop heen! Wo? je mij wijsmaken, dat je in zoo'n zaak niet je zin zou kunnen doorzetten, al ben je nog maar twee-en-twintig?"

>>Hoe wil je nu, dat ik zoo'n bekentenis aan mijn vader doe? Ik geloof, dat de man 't besterven zou! Ze is Protestant bovendien!"

>>Larie! Je hebt je zelf al die onaangenaamheden bezorgd. Nu moet je er maar door heen bijten. Maar ik zie wel wat 't is, m'n manneke"--'t kleine kereltje had een hebbelijkheid, om iedereen onder zijn vrienden en kennissen, al staken ze ook een hoofd boven hem uit, zooals Cornelis Udoma, met dat verkleinwoord aan te spreken--je bent beschaamd, om voor je pekelzonde uit te komen. Jasses! En daar wil je een arm meisje om opofferen!"

Cornelis zweeg en kreeg een hevige kleur.

De ander zag 't en ging door.

>>Als je je over die lamlendige schaamte van je heenzet, is de rest niets waard. Je vaders toestemming? Die krijg je, als jij maar wilt. Of dacht je, dat de pipa liever over een groot halfjaar zou zien, dat je een meisje trouwde, dat al een kind van je hadt, dan nu die toestemming tot je huwelijk met haar te geven, nu er nog een mouw aan te passen is?"

Cornelis trok ongeloovig de schouders op.

>>Zeker," hervatte zijn contub, >>zullen we wedden? 't Is heusch nog zoo vreeselijk niet, dat je met een lief meisje van goeie familie trouwt..."

>>Ik trouwen? En dan zeker doorgaan met mijn studie hier in Leiden? En door al mijn kennissen uitgelachen worden?"

>>Daar heb je weer die verdraaide valsche schaamte!" Fritsje Seemans liep driftig op en neer. >>Is 't dan niet mogelijk je studie elders voort te zetten, of... er mee uit te scheiden? Wat 't zwaarste is, moet 't zwaarste wegen. En dan, wat 't verschil in godsdienst betreft, ho? je bij de overtuiging, dat je meer zonde doet door dat meisje in de steek te laten dan door met een Protestantsche te trouwen. Ik wo? wel eens zien, of de pastoor je dat tegensprak... Nu, manneke, ik laat je alleen, hoor. Denk jij maar 's over mijn woorden na, en neem een snel besluit. Van avond na 't eten spreken we elkaar nog wel. Ho? je taai!"

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet