Read Ebook: Tri Noveloj by Hawthorne Nathaniel Grobe Edwin Translator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 195 lines and 15405 words, and 4 pages

LA EKSPERIMENTO DE D-RO HEJDEGERO LA NIGRA VUALO DE LA PASTORO JUNA BONULO BRA?NO

LA EKSPERIMENTO DE D-RO HEJDEGERO

Foje tiu ege aparta viro, maljuna D-ro Hejdegero, invitis kvar respektindajn geamikojn kunveni ?e li en lia studkabineto. Tri el ili estis blankbarbaj ?entlemanoj: S-ro Medborno, Kolonelo Kiligruo, kaj S-ro Gaskojno. La kvara estis velkinta ?entlemanino nomi?anta Vidvino Vajkerlio. ?iuj estis malgajaj maljunaj estuloj spertintaj diversajn malbon?ancojn kaj kies plej granda malbon?anco estis devi balda? entombi?i. S-ro Medborno, en anta?a, pli vigla a?o, estis sukcesa komercisto, tamen ?ion perdis rezulte de malbonsenca spekulado kaj nun vivis ne multe pli bone ol almozulo. Kolonelo Kiligruo mal?paris siajn plej bonajn jarojn kaj siajn sanon kaj monon sin provizante per pekaj plezuroj naskigintaj idaron da doloroj, ekzemple, podagro, kaj diversaj ceteraj turmentoj korpaj kaj animaj. S-ro Gaskojno estis ruinigita politikisto kaj fifamulo; almena? tia li estis ?is kiam forpasinta tempo kvaza? lin entombigis foran distancon disde la konscio de la aktuala generacio, lin igante senfama anstata? fifama. Rilate al Vidvino Vajkerlio, la tradicio raportas ke ?i estis ege bela virino en sia juneco. Dum longa lastatempo tamen ?i vivis en profunda izolado pro kelkaj skandalaj rakontoj anta?ju?igintaj kontra? ?i la altrangularon de la urbo. Menciinda fakto estas tio ke ?iu el tiuj estimataj maljunuloj--S-ro Medborno, Kolonelo Kiligruo kaj S-ro Gaskojno--estis anta?e amkandidatoj de Vidvino Vajkerlio kiuj pretis tran?i ?ianome la gor?on unu de la alia. Kaj anta? ol da?re rakonti mi nur tion atentigu ke kelkfoje oni ju?is D-ron Hejdegeron kaj liajn kvar gastojn iom preterbonsencaj: kondi?o ofte okazanta ?e maljunuloj kiam ilin maltrankviligas nunaj ?enoj a? mal?ojaj memora?oj.

"Miaj karaj longtempaj geamikoj," diris D-ro Hejdegero, indikante pergeste ke ili sidi?u. 'Mi bezonas vian helpon por unu el tiuj eksperimentetoj per kiuj mi distri?as ?i-tie en mia kabineto."

Se ?iuj tiurilataj raportoj veras, la kabineto de D-ro Hejdegero estis ege stranga ejo. ?i estis malhela malnovmoda ?ambro ornamita per aranea?oj kaj aspergita de antikva polvo. ?irka? la muroj staris pluraj kverkaj libro?rankoj kies malsupraj bretoj plenigis je vicoj da gigantaj foliantoj kaj nigraliteraj kvartoj dum la supran plenigis etaj pergamenkovrilaj dozavoj. Sur la centra libro?ranko staris bronza busto pri Hipokrato kiun, la? kelkaj a?toritatuloj, D-ro Hejdegero kutimis konsulti dum ?iuj malfacilaj medicinaj kazoj. En la plej malhela angulo de la ?ambro staris alta, mallar?a, kverka vesto?ranko kies pordo duonapertis kaj en kiu sendube ka?i?is skeleto. Inter du el la libro?rankoj pendis spegulego, elmontrante altan kaj polvan surfacon ene de malbrili?inta ora kadro. Inter multaj mirindaj rakontoj raportitaj pri tiu spegulo nombri?is tiu hipotezanta ke interne de ?ia kadrospaco lo?as la spiritoj de ?iuj mortintaj klientoj de la doktoro kaj ke kiam li enrigardas ?in tiuj lastaj reciproke fiksrigardas el ?i lian viza?on. La kontra?an flankon de la ?ambro ornamis tutkorpa portreto pri juna virino vestita en la pali?inta grandiozeco de silko, sateno kaj broka?o kaj kies viza?o estis tiel pali?inta kiel ?ia robo. Anta? ?irka? duonjarcento D-ro Hejdegero estis edzi?onta kun la juna fra?lino kiu tamen, ekspertinte ioman malsani?eton, glutis medikamenton preskribitan far la amanto kaj mortis en la nupta nokto. Restas mencii la plej interesan kurioza?on de la kabineto: pezegan folivolumon, binditan en nigra ledo, kun enormaj ar?entaj agrafoj. Neniaj literoj aperis sur la dorso kaj neniu certis pri la titolo de la libro. Tamen ?iuj supozis ?in esti libro pri magio. Foje, kiam ?ambristino levis la libron por forbrosi la polvon, la skeleto ekklakis en la ?ranko, piedo de la bildigita fra?lino eliris la portreton kaj surpa?is la plankon, kaj pluraj viza?a?oj ekmontri?is elrigardante la spegulon. Samtempe la latuna kapo de Hipokrato kuntiris la brovojn kaj diris: "Sindetenu!"

Tia estis la kabineto de D-ro Hejdegero. En la somera posttagmezo de nia rakonto, ronda ebonnigra tableto staris en la mezo de la ?ambro, surportante belforman kaj belartan vazon de tajlita vitro. La sunlumo trairis la fenestron, inter la pezaj festonoj de du pali?intaj damaskaj kurtenoj, kaj transfalis senpere tiun vazon. Rezulte, milda pompo reflekti?is de ?i sur la cindrokolorajn viza?ojn de la kvin maljunaj ?irka?sidantoj. Staris sur la tablo anka? kvar ?ampanglasoj.

"Miaj karaj longatempaj geamikoj," ripetis D-ro Hejdegero, "?u mi rajtas peti vian helpon por efektivigi ege interesan eksperimenton?"

Nu, D-ro Hejdegero estis ege stranga maljuna sinjoro kies orginaleco jam esti?is nukleo de mil fantaziaj rakontoj. Pluraj el tiuj fabeloj, mi honti?u tion konfesante, fontas eble el mia propra verdiremo kaj se iuj ajn teksteroj de la nuna rakonto konsternas la kredpovon de la leganto, mi bonvole konsentu fi-nomi?i "mensogfabrikanto".

Kiam la kvar gastoj de la doktoro lin a?dis priparoli sian proponitan eksperimenton, ili atendis nenion pli mirindan ol musomortigon en aerpompilo a? aranea?kontrolon per mikroskopo a? similan sensenca?on per kiu li konstante kaj kutime ?enetis siajn geamikojn. Sed sen atendi respondon D-ro Hejdegero lampa?e transiris la ?ambron kaj revenis portante la saman pezegan, en nigra ledo binditan folion kiu la? ?enerala onidirado estis magilibro. Dekro?inte la ar?entajn agrafojn, li malfermis la volumon kaj de inter ties nigraliteraj pa?oj eltiris rozon, a? ion kiu anta?e estis rozo, kvankam la verdaj folioj kaj karmezinaj petaloj nun bruni?is kaj la antikva floro ?ajnis preta pulvori?i en la doktoraj manoj.

"Tiu-?i rozo," diris D-ro Hejdegero, suspirante, "tiu sama velkinta kaj dispeci?inta planto, floris anta? kvindek kvin jaroj. ?in donacis al mi Silvino Vardo, kies portreto pendas jene. Kaj mi intencis ?in porti surbruste okaze de nia geedzi?o. Dum kvindek kvin jaroj mi konservis ?in trezore inter la folioj de malnova libro. Nu ?u eblas viaopinie ke tiu duonjarcenta rozo iam refloru?"

"Sensenca?o!" diris Vidvino Vajkerlio, kun malbonhumora kap?ancelo. "Pli bone estus demandi ?u povas iam reflori la falti?inta viza?o de maljunulino?"

"Spektadu!" respondis D-ro Hejdegero.

Li malkovris la vazon kaj ?etis la rozon en la tie enhavatan akvon. Unue, la floro ripozis malpeze sur la surfaco de la likva?o, ?ajnante ensorbi nenian humidecon. Balda? tamen komencis videbli malkutima ?an?i?o. La premrompitaj kaj sekigitaj petaloj ekmovi?etis, alprenis pli helan karmezinkoloreton, kvaza? la floro reanimi?is el mort?ajna dormado. La maldika tigo kaj foliarbran?etoj verdi?is. Jen estis la duonjarcenta rozo, aspektante tiel fre?e kiel tiam kiam Silvino Vardo unue ?in donacis al sia amanto. ?i estis evidente en la komenca etapo de plenflori?o ?ar kelkaj el ?iaj delikataj ru?aj folioj krispi?is ?irka? ties malseka flornodo, ene de kiu briletis du-tri roseroj.

"Tio estas certe belega trompa?o," diris la amikoj de la doktoro, sed iom senatente ?ar ili jam spektis pli grandajn miraklojn okaze de magiistaj prezentadoj. "Ni petu, kiel ?i efektivi?is?"

"?u neniam vi a?dis pri Juneco-Fonto?" demandis D-ro Hejdegero. "Tiu kiun ser?is Ponco De Leono, la Hispana aventuristo, anta? du-tri jarcentoj?"

"Sed ?u iam Ponco De Leono ?in malkovris?" demandis Vidvino Vajkerlio.

"Ne," respondis D-ro Hejdegero, "?ar neniam li ?in ser?is en la ?usta loko. La fama Juneco-Fonto, se mi ne eraras, situas en la suda parto de la Florida duoninsulo, ne malproksime disde Lago-Makako. Superombras ?ian fontejon pluraj gigantaj magnolioj kiuj, kvankam jarcentara?aj, aspektas tiel fre?e kiel violoj pro la kvalitoj de tiu mirinda akvo. Konato mia, prikonsciante mian scivolemon pri tiaj aferoj, sendis al mi tion kion vi vidas en la vazo."

Kolonelo Kiligruo tusetis, kredante nenian vorton de la raporto de la doktoro. "Kaj kiun efikon tiu likva?o povas estigi en la homa korpo?"

"Vi ju?u proprapersone, estimata Kolonelo," respondis D-ro Hejdegero. "Kaj vi ?iuj, respektataj geamikoj miaj, bonvolu vin provizi per tiom da tiu admirinda likva?o kiel vi bezonos por reflorigi en vi la junecon. Miaflanke, maljuni?inte tiel malfacile, mi sentas nepre nenian ur?on rejuni?i. Kun via permeso tial mi kontenti?os spektante deflanke la progreson de la eksperimento."

Dum li parolis D-ro Hejdegero plenigis la kvar ?ampanglasojn je Juneco-Fonto-akvo. La?aspekte, ?i estis impregnita je eferveska gaso ?ar etaj globetoj supreniris konstante el la glasofundoj kaj eksplodetis ?esurface en ar?enta ?pruca?o. Pro tio ke la likvoro difuzis pla?an parfumon, la maljunuloj supozis ?in enhavi afablajn kaj komfortajn kvalitojn. Kaj kvankam ili tre pridubis ties rejunigpovon, ili emis tuj ?in trinki. D-ro Hejdegero petis tamen ke ili prokrastu kelkajn momentojn sian partoprenon en la eksperimento.

"Anta? ol trinki, respektindaj geamikoj miaj," li diris, "dece estus ke, bazante viajn elektojn sur viaj jam longaj vivospertoj, vi estigu kelkajn ?eneralajn regulojn por vin gvidi dum vi trapasos duan fojon la dan?erojn de la juneco. Konsideru kiel peke kaj honte estus, kun viaj apartaj avanta?oj, ne fari?i modeloj pri virto kaj sa?eco por ?iuj junuloj de nia epoko!"

La kvar respektindaj geamikoj de la doktoro respondis nur per malla?ta kaj tremanta ridado. Primokinda estis la ideo ke, prikonsciante kiel proksime rimorso postsekvas la pa?ojn de eraro, ili povus iam ajn denove devoji?i.

"Tial, trinku!" diris la doktoro, riverencante. "Mi ?ojas esti tiel bone elektinta la studobjektojn de mia eksperimento."

Per ?anceli?emaj manoj ili levis la glasojn kontra?lipen. La magian likvoron, se verfakte ?i posedis tiajn virtojn kiajn D-ro Hejdegero atribuis al ?i, oni ne povintus disdoni al kvar homoj pli veeme ?in bezonantaj. Ili aspektis kvaza? ili neniam anta?e prikonsciis kio estas juneco a? plezuro, naskigite male far senileca Naturo kaj estante ekde ?iam la grizaj, kadukaj, sensukaj, mizeraj esta?oj nun sidantaj velka?ultre ?irka? la tablo de la doktoro, sen sufi?e da vivo en siaj animoj a? korpoj por iam ajn revigli?i, e? responde al la ?anco denove rejuni?i. Ili eltrinkis la akvon kaj remetis surtablen siajn glasojn.

Efektive okazis preska? tuja pliboni?o en la aspekto de la kvaropo, ne malsame kiel tio kion estigintus glaso da malavara vino, kune kun subita brilo de ?oja sunlumo heliganta samtempe iliajn viza?ojn. Saniga sufuzo aperis sur iliaj vangoj, anstata?ante la cindran palon ilin dotintan per tiel kadavra aspekto. Ili rigardis unu la alian, supozante ke magia potenco verfakte komencis glatigi la profundajn kaj mal?ojajn enskribojn kiujn Patro Tempo jam de tiom longe gravuris sur iliajn brovojn. Vidvino Vajkerlio rearan?is sian ?apon, sin sentante denove preska? virino.

"Havigu al ni pli da tiu mirinda akvo!" ili kriis avide. "Ni estas pli junaj sed ni ankora? tro maljunas. Rapide! Havigu al ni pli!"

"Paciencon, paciencon!" diris D-ro Hejdegero, kiu sidis kontrolante la eksperimenton kun filozofia objektiveco. "Vi pasigis longan tempon maljuni?ante. Certe vi konsentu pasigi almena? duonhoron rejuni?ante. Tamen la akvo estas je via dispono."

Denove li plenigis iliajn glasojn je la junecolikvoro, el kiu sufi?a kvanto restis ankora? en la vazo por revenigi duonon el la maljunuloj de la urbo al la a?o de siaj genepoj. Dum la globetoj ankora? briletis surrande, la kvar gastoj de la doktoro ekkaptis siajn glasojn de sur la tablo kaj englutis seninterrompe la enhava?on. ?u temis pri iluzio? E? dum la likva?o malsuprenfluis la? iliaj gor?oj ?i ?ajnis jam esti efektiviginta tutsistemajn ?an?ojn. Iliaj okuloj klari?is kaj heli?is. Iliaj ar?entaj hararoj komencis rekolori?i. Ili ?irka?sidis la tablon, tri meza?aj viroj kaj virino apena? trapasinta sian plenforman ?eftempon.

"Mia kara vidvino, vi estas ?arma!" ekkriis Kolonelo Kiligruo, kies okuloj fiksrigardis ?ian viza?on dum la tieaj a?ombroj forfu?is same kiel malhelo el karmezina tagi?o.

La bela vidvino konsciis, pro jam longa sperto, ke la komplimentoj de Kolonelo Kiligruo ne ?iam bazi?as sur sobra vero. Tial ?i stari?is eksalte kaj alkuris la spegulon, ankora? timante renkonti en ?i la malbelan viza?on de maljunulino. Intertempe la tri sinjoroj kondutis en maniero pruvanta ke Juneco-Fonto posedis ebriigajn kvalitojn; escepte, kompreneble, se ilia spirita gajeco estis nur malpeza kapturni?o ka?zita de la subita forigo de multjara a?premo. La menso de S-ro Gaskojno preferis la??ajne pritrakti politikajn temojn: ?u pasint-, nun- a? estonttempajn, ne facilis ekscii, ?ar jam dum kvindek jaroj la samaj ideoj kaj frazoj la?modis. Foje li klake elparolis plengor?ajn frazojn pri patriotismo, nacia gloro kaj civitanaj rajtoj. Alifoje li murmuris dan?era?ojn, en ruza kaj priduba flustrado, tiel singarde ke e? lia propra konscienco apena? sukcesis kapti la sekreton. Ceterfoje li parolis kun zorge mezuritaj emfazoj kaj en profunde cedema tono, iom kvaza? imperiestra orelparo a?skultus liajn bonekvilibritajn frazerojn. Intertempe Kolonelo Kiligruo ?anta?is ?ojan botelkanton, sonigante sian glason samritme kun la refreno, dum lia rigardo vagadis en la direkto al la plenfigura persono de Vidvino Vajkerlio. Aliflanke de la tablo S-ro Medborno okupi?is pri matematika kalkulado strange intermiksita kun propono provizi Indonezion per glacio, jungante balenaron al polusaj glacimontoj.

Rilate al Vidvino Vajkerlio, ?i staris ?e la spegulo, riverencante kaj falsridetante anta? sia imago, ?in salutante kiel amikinon kiun ?i amis pli kare ol la tutan mondon. ?i alproksimigis la viza?on ?ovpoze apud la vitron, dezirante ekscii ?u jam de longe memorata falto a? korvopieda?o verfakte malaperis. ?i kontrolis ?u la ne?a?o tiel nepre forfandi?is el sia hararo ke ?i ekrajtos flanken?eti la antikvan ?apon. Finfine, forturni?ante viglamove, ?i alvenis iom dancpa?e la tablon.

"Mia kara multa?a doktoro," ?i ekkriis, "bonvolu min provizi per plua glaso!"

"Certege, mia kara sinjorino, certege!" respondis la afabla doktoro. "Vidu, mi jam replenigis la glasojn."

Jen efektive staris la kvar glasoj, ?isrande plenaj je tiu mirinda akvo, kies delikata ?pruca?o, dum ?i foreferveskis de sur la surfaco, aspektis kiel la tremanta briletado de diamantoj. La suno preska? finsubi?is pro kio la ?ambro pli malheli?is ol iam. Sed milda lunaspekta grandiozo brilegis el la vazo kaj alfiksi?is egalpotence sur la kvar gastojn kaj la respektindan figuron de la doktoro. Sur altapogila, komplekse ?izita, kverkoligna fotelo tiulasta sidis kun griza digno kiu ta?gintus al tiu sama Patro Tempo kies potencon neniu krom la nuna ?eestantaro iam kontra?staris. E? dum ili trinkegis la trian glasplenon da Juneco-Fonto-akvo, preska? mirigis ilin la aspekto de lia mistera viza?o.

Tamen en la sekvinta momento ?ojiga ekfluego da juna vivo trafluis kuglohaste iliajn vejnojn. Nun ili enestis la feli?an ?eftempon de juneco. A?o, kun sia mizera sinsekvo da zorgoj, malfeli?oj kaj malsanoj, memori?is nur kiel ?enega son?o el kiu ili ?oje veki?is. La fre?a glaceo de la animo, tiel frue perdite, kaj sen kiu la alternaj scenoj de la mondo estintus nur galerio da pali?intaj pentra?oj, denove ?etis sian sor?on sur iliajn ?iujn eblecojn.

"Ni estas junaj! Junaj ni estas!" ili kriadis ?ojege.

Juneco, same kiel maljuneco, forvisis la forte distingajn trajtojn de meza?o kaj samaspektigis ilin ?iujn. Ili esti?is aro da gajaj junuloj, preska? frenezigitaj per la ?ojega petolemo de siaj malmultaj jaroj. La plej rimarkinda rezulto de ilia gajeco estis ekemo primoki la feblecon kaj kadukecon de kiuj ili estis tiel lastatempe viktimoj. Ili ridis la?te pri siaj pasintmodaj vesta?oj: la lar?baskaj jakoj kaj klaphavaj ve?toj de la junaj viroj kaj la antikvaj ?apo kaj robo de la flori?anta junulino. Unu el ili trairis la plankon lampa?e kiel podagra avo. Alia metis paron da okulvitroj rajdpoze sur la nazon kaj ?ajnigis studegi la nigraliterajn pa?ojn de la magilibro. Tria sidi?is sur fotelon kaj penadis imiti la respektindan dignon de D-ro Hejdegero. Tiam ?iuj ekkriis ?ojege kaj ?irka?saltadis en la ?ambro. Vidvino Vajkerlio--se oni rajtas nomi vidvino tiel fre?aspektan fra?linon--alvenis saltetpa?e la se?on de la kuracisto, elmontrante kaprican ?ojon sur sia rozkolora viza?o.

"Doktoro, kara maljuna animulo," ?i ekkriis, "stari?u kaj dancu kun mi!" Tiam la kvar novjunuloj ekridis e? pli la?te, pensante kiel stranga figuro fari?os la kompatinda maljuna kuracisto, kundanconte.

"Bonvolu min pardoni," respondis la kuracisto malla?te. "Mi estas maljuna kaj re?mata kaj jam fini?is anta? multaj jaroj mia dancpova epoko. Sed iu ajn el tiuj gajaj junaj sinjoroj feli?i?os ekrajtonte danci kun tiel bela partnerino."

"Dancu kun mi, Klarino!" ekkriis Kolonelo Kiligruo.

"Ne, ne, estu mi ?ia partnero!" respondis la?tvo?e S-ro Gaskojno.

"?i promesis edzini?i kun mi anta? kvindek jaroj!" kontra?kriegis S-ro Medborno.

?iuj kuni?is ?irka? ?i. Unu kapteprenis avide ?iajn du manojn. Alia ?irka?brakis unumane ?ian talion. La tria plon?igis manon en la glaceajn buklojn amasi?intajn sub la vidvina ?apo. Ru?i?ante, anhelante, luktante, ripro?etante, ridante, dum ?ia varma spirado ventumis la?vice ?iun viza?on ilian, ?i strebis sin liberigi, tamen restis en ilia triobla ?irka?brako. Neniam vidi?is pli vigla bildo pri junula rivaleco, kun sor?a beleco kiel venkopremio. Tiomalgra?e, pro stranga vidtrompado, ka?zita per la malhelo de la ?ambro kaj la malnovtempaj vesta?oj kiujn ili da?re surportis, raporti?as ke en la spegulo reflekti?is la figuroj de tri maljunaj, grizharaj, velkintaj avoj konkurantaj ridindege por la magra malbeleco de ?rumpinta avino.

Tamen ili estis junaj. Tion pruvis iliaj avidaj pasioj. Ardigite ?is frenezi?o per la koketado de la knabino-vidvino kiu nek cedis nek malcedis siajn favorojn, la tri rivaloj komencis inter?an?i minacajn rigardojn. Sen liberigi la belan premiulinon, ili atakis feroce la kolon unu de la alia. Dum ili batalis tien kaj reen, la tablo renversi?is kaj la vazo rompi?is en mil pecetojn. La trezorvalora Juneco-Akvo fluis en brila likva?rubando trans la plankon, malsekigante la flugiletojn de papilio maljuni?inta en la malplii?o de somero kaj surteri?inta tie por morti. La insekto papiliumis malpeze tra la ?ambro kaj sin komfortigetis sur la ne?koloran kapon de D-ro Hejdegero.

"Bonvolu, bonvolu, sinjoroj! Mi petu, S-rino Vajkerlio!" emfaze diris la kuracisto. "Mi devas kontra?protesti tiun tumulton."

Ili staris senmove kaj tremetis, ?ajnante sperti la senton ke Griza Tempo ilin revokas el ilia sunbrila juneco por ilin rekonduki profundege en la malvarman kaj malhelan valon de multa?o. Ili rigardis D-ron Hejdegeron kiu sidis en sia tajlita fotelo, tenante en la mano la duonjarcentan rozon kiun li savis de inter la eroj de la rompi?inta vazo. Responde al lia mangesto, la kvar tumultintoj residi?is, kaj ege bonvole ?ar, malgra? ilia juneco, iliaj ?usaj violentaj penadoj ilin ege lacigis.

"La rozo de mia kompatinda Silvino!" ekkriis D-ro Hejdegero, tenante la floron sub la lumo de la sunsubi?aj nuboj. "?ajnas ke ?i velkas denove."

Kaj tiel okazis. E? dum la kunvenintoj ?in spektadis la rozo da?re ?rumpis, ?is fari?i tiel seka kaj rompebla kiel tiam kiam la kuracisto unue ?in ?etis en la vazon. ?in skuante, li forfaligis la kelkajn akvoglobetojn alkro?i?intajn al ties petaloj.

"Mi amas ?in tiel kare en tia kondi?o kiel en ties rosa fre?eco," li komentis, premante la velkintan rozon kontra? siajn velkintajn lipojn. Dum li parolis, la papilio falis tremetante de sur la ne?kolora kapo de la kuracisto ?is la planko.

Liaj gastoj tremetis denove. Stranga malvarmo--?u korpa, ?u spirita, ili malcertis--invadis ilin ?iujn, iom post iom, kvaza? rampante. Ili sin rigardis unu la alian kaj fantaziis ke ?iu efemera momento forbalaas unu el iliaj junecaj ?armoj, postlasante profundi?antan falton tie kie anta?e estis nenia. ?u temis pri iluzio? ?u la ?an?oj de ilia tuta vivtempo kunpremi?is en tiel mallongan tempospacon kaj ?u ili nun sidis, denove kvar multa?uloj, kun sia maljuna amiko, D-ro Hejdegero?

"?u ni tiel balda?e denove maljuni?is?" ili ekkriis morne.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet