Read Ebook: First in the Field: A Story of New South Wales by Fenn George Manville Rainey W William Illustrator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 3898 lines and 108811 words, and 78 pages

Translator: Felix Hageman

LORD LISTER GENAAMD RAFFLES DE GROOTE ONBEKENDE.

NO. 1 DE GROOTE ONBEKENDE.

DE GROOTE ONBEKENDE.

EERSTE HOOFDSTUK.

BELAAGDE ONSCHULD.

Het was tegen zes uur in den namiddag toen de rijke zijde-importeur Lukas Brown zijn eersten boekhouder bevel gaf om de zaak te sluiten.

De vensters van het gebouw, dat zich aan het Strand in Londen bevond, zagen uit op dezen breeden verkeersweg en Mr. Brown kon door de neergelaten jaloezie?n het drukke gewoel der reuzenstad zien.

Voordat zijn boekhouder het particuliere kantoor had verlaten, sprak Mr. Brown tot hem:

,,Zend de nieuwe beambte, Miss Walton, bij mij. Ik moet haar spreken."

De boekhouder maakte een buiging, terwijl hij een ironisch lachje trachtte te verbergen.

Hij kende zijn chef en wist, wat een dergelijk onderhoud beteekende.

Mr. Brown nam uit principe slechts jonge, onervaren meisjes in zijn dienst, wier uiterlijk hem beviel.

,,Zijt gij over het werk van Miss Walton tevreden?" vroeg hij den boekhouder.

,,Zeker", antwoordde deze, ,,zij doet haar plicht uitstekend."

,,Zoo, zoo", sprak Mr. Brown, zijn vleezige handen wrijvende, ,,het doet mij genoegen, dat te hooren! Zij is een buitengewoon mooi meisje. Dat meisje kan, als ik mij haar lot aantrek, een goede toekomst hebben."

Weer maakte de boekhouder een buiging, om een glimlach te verbergen.

Toen hij de kamer wilde verlaten, weerklonk van de straat het geschreeuw van courantenjongens, die de nieuwste avondbladen aanboden en die met luide stem den korten inhoud uitgalmden van het laatste belangrijke nieuws, dat de courant behelsde:

,,Een nieuwe streek van Raffles!" schreeuwden zij. ,,Raffles, de groote onbekende, roofde een kwart millioen juweelen!--Raffles! Raffles is onvindbaar!"

Mr. Brown zag hoe de voorbijgangers letterlijk vochten om de nieuwsbladen.

,,Haal mij een avondblad!" beval hij zijn boekhouder, ,,dat is een gekke geschiedenis met dien Raffles!"

De boekhouder verdween en kwam na eenige minuten terug met de gevraagde courant, welke de laatste daad van Raffles met groote letters verkondigde.

Haastig las Mr. Brown het artikel door, waarna hij tot zijn boekhouder sprak:

,,Een buitengewoon mensch! Een dergelijke kerel heeft nog nooit bestaan! Met groote geslepenheid houdt hij nu al wekenlang onze geheele politiemacht bezig. Men is er nog niet in geslaagd, een enkel spoor van den vent te vinden. Sherlock Holmes schijnt zich uit het openbare leven terug te willen trekken en zonder dezen is onze zoo beroemde politie een ouwe wijvenboel."

,,Ja", antwoordde de boekhouder, ,,die Raffles is een genie! En ik moet eerlijk bekennen, dat ik respect voor hem heb! Hij moet een buitengewoon talent bezitten, die koning der inbrekers. Een ware Napoleon! En voor de rest ontegenzeggelijk een gentleman!"

,,Ik geloof, dat je gek bent, mijn waarde. Geheel Londen schijnt aangetast te zijn door Raffles-koorts. Waar men komt, hoort men over dien aristocratischen dief spreken!" Mr. Brown trok verachtelijk zijn dikke lippen op. ,,Gij schijnt een eigenaardige opvatting te hebben omtrent een gentleman!"

,,In 't geheel niet, Mr. Brown", antwoordde de boekhouder, ,,het is immers een feit, dat deze onbekende inbreker het gestolene alleen gebruikt om den armen uit Whitechapel of Eastend weldaden te bewijzen."

,,De kerel is gek", sprak Mr. Brown, ,,stapelgek! Hij deed verstandiger, als hij het gestolene aanwendde voor betere doeleinden. Al was het maar voor wijn, vrouwen en weelde. Dat gepeupel in Whitechapel en Eastend zou mij geen penny waard zijn!"

,,Daarom zorgt Raffles daarvoor", glimlachte de boekhouder. ,,Hij neemt in plaats van de pennys, welke gij niet aan de armen geeft, banknoten uit uw zak. Dat helpt beter."

Brown fronste toornig zijn wenkbrauwen en antwoordde op beleedigenden toon:

,,Gij durft veel beweren, Mr. Thomas. Houd uw opmerkingen voor u. Als gij niet zooveel jaren bij mij in betrekking waart, zou ik u dit zeer kwalijk nemen.

Maar--laat ons geen ruzie maken om dien Raffles. Het voornaamste is, dat hij ons ongemoeid laat."

,,Laten wij het beste ervan hopen! Ik geloof ook niet, dat gij genoeg bezit, om een bezoek van Raffles te zullen krijgen", vervolgde de boekhouder.

,,Wat?!" riep Mr. Brown, ,,bezit ik niet genoeg?--Mijnheer, ik ben millionnair!--Ik ben hofleverancier!"

,,Zooveel te beter voor Raffles, als hij komt!"

,,Zwijg! Gij maakt mij zenuwachtig".

De boekhouder sprak lachend:

,,Het zou mij zeer aangenaam zijn, als hij mij op onzichtbare wijze aan eenige banknoten hielp, al kwamen zij dan ook niet uit uw kas, Mr. Brown!"

Deze richtte zijn korte, breede gestalte op en riep woedend uit:

,,Houd eindelijk uw flauwe aardigheden voor u. Gij zijt in staat, iemands humeur totaal te bederven. De duivel moge dien Raffles halen! Ik slaap toch al zoo onrustig, sinds die kerel op het tooneel is verschenen; elken nacht droom ik, dat hij mijn brandkast heeft geplunderd. Ik wil niets meer over hem hooren. Maar roep nu Miss Walton!"

De boekhouder verliet de kamer, terwijl Brown naar de brandkast liep, die naast de schrijftafel stond, en de blinkende grendels en sloten onderzocht.

,,Men zou er zenuwachtig van worden", mompelde hij, ,,je zou zoo langzamerhand gaan denken, dat die Raffles in een gesloten brandkast zat."

Nogmaals probeerde hij de verschillende grendels, hij zette het letterslot op een ander geheim woord en noteerde dit.

Toen hij hiermee gereed was, kwam Miss Walton binnen.

Zij was een jong meisje, zeer bescheiden gekleed, maar met een bijzonder lieftallig en fijn gezichtje.

Aarzelend bleef zij op den drempel staan.

,,Kom wat nader, lief kind", lachte Brown en zijn kleine oogen gleden langs haar gestalte.

Hij trad op haar toe, vatte met zijn vleezige zwaar-beringde vingers haar slanke hand en voerde het jonge meisje naar een Turkschen zetel.

Deze vertrouwelijkheid maakte op Miss Walton den indruk, alsof een griezelige spin over haar heenkroop en een onverklaarbare angst greep haar aan.

Brown zette zich in een stoel naast den hare, vatte wederom haar hand en streelde die, terwijl hij het meisje teeder aankeek.

Miss Walton werd bloedrood in het gelaat.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet