Read Ebook: Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι - Τόμος 2 Σόλων - Ποπλικόλας - Θεμιστοκλής - Καμίλλος - Περικλής - Φάβιος Μάξιμος by Plutarch Rankaves Alexandros Rizos Translator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 157 lines and 7271 words, and 4 pages

"Geen wonder, als men rekent wat zoogster ze hadden," merkte Flink aan. "Maar waarom deed hij dat?"

"Omdat Remus zoo goed springen kon," zeide Willem lachend.

"De jongeheer wil mij zeker wat wijsmaken?" riep Flink en zag den vader vragend aan.

"Dat juist niet. De geschiedenis vertelt, dat Remus zijn broeder om den lagen stadsmuur, die deze gebouwd had, bespotte en, om hem te tergen, daar losweg overheen sprong. Dit moet Romulus zoo euvel hebben opgenomen, dat hij hem in drift doodsloeg. Evenwel, op zulke oude verhalen kan men niet altijd zoo vast staat maken."

"En ik wil ook niet hopen, dat beiden werkelijk broeders geweest zijn," hernam Flink; "hoewel--'t oude spreekwoord heeft het zoo mis niet:

"Twee meesters onder 't zelfde dak Geeft altijd moeite en ongemak.

"Men hoort tegenwoordig nog wel eens van Rome spreken; is dat misschien nog diezelfde stad?"

"Ja," antwoordde Willem; "het zijn de puinhoopen van die oude."

"Een mensch is toch nooit uitgeleerd," zeide Flink. "Vandaag heb ik weer vrij wat nieuws gehoord, en dat kan men altijd en overal, als men zijn mond maar tot vragen weet te gebruiken. Ik ben een oud man en weet weinig buiten 't geen tot mijn beroep behoort; maar toch zou ik veel minder weten, als ik geen onderzoek naar de dingen had gedaan, zonder mij te schamen om voor mijne onwetendheid uit te komen. Dat is het eenige middel om iets goeds te leeren, jongeheer."

"Gij geeft daar mijn zoon kostelijken raad, Flink;--en pas op, mijn kind, dat gij dien nooit vergeet," sprak de vader. "Gij behoeft u nooit te schamen, naar iets te vragen, dat gij niet weet of begrijpt."

"Dat doe ik ook altijd, vader. Heb ik u niet al naar heel veel dingen gevraagd, Flink?"

"Ja, ja, dat hebt gij; en gij vraagt doorgaans vrij verstandig voor een knaap van uwe jaren. Ik wou maar, dat ik uwe vragen beter beantwoorden kon, dan ik daar soms toe in staat ben, lieve jongen."

"Nu zou ik toch liefst weer naar beneden willen, lieve," zeide mevrouw Wilson eindelijk. "Flink zal wel zoo goed zijn den kleine voor mij te dragen."

"Van harte gaarne, mevrouw," antwoordde Flink. "Komaan dan, Juno, geef mij het kind en ga gij vooruit.--Ruggelings, domme meid! Hoe dikwijls moet ik u dat nog zeggen? 'k Voorzie, dat gij nog eens hals over kop de trap aftuimelt."

"En breken mijn nek," zei Juno.

"Ja, of een arm of een been! En wie zal dan het kind dragen?"

Zoodra allen weder in de kajuit waren, namen de kapitein en mijnheer Wilson de kaart voor zich en zochten daarop de plaats, waar het schip zich thans bevond. Zij zagen, dat zij nog dertig mijlen van de Kaap de Goede Hoop verwijderd waren.

"Als de wind aanhoudt, kunnen wij daar morgen zijn," zeide mijnheer Wilson tot zijne vrouw. "Misschien kan onze Juno daar haar vader en moeder wedervinden."

De arme Juno schudde het hoofd, en de tranen rolden over hare donkere wangen, terwijl zij vertelde, dat hare ouders een Hollandschen veeboer toebehoorden, die met hen diep landwaarts in getrokken was. Zij was nog maar een klein kind geweest, toen men haar van hare ouders afnam, en had alleen in de Kaapstad moeten achterblijven.

"Maar nu zijt gij vrij, Juno," zeide mevrouw Wilson. "Gij zijt in Engeland geweest, en allen, die dat land eens betreden hebben, zijn van dat oogenblik af vrije menschen."

"Ja, mevrouw, Juno vrij zijn, maar Juno toch geen vader hebben en geen moeder," antwoordde het arme meisje en weende bitter. De kleine Albert sloeg nu echter de armpjes om haar hals, en weldra lachte zij weer en speelde vroolijk met het lieve kind.

DERDE HOOFDSTUK.

KAAP DE GOEDE HOOP.

Den volgenden morgen zag men de Kaap voor zich en liet in de Tafelbaai het anker vallen.

"Waarom noemt men dit hier de Tafelbaai, Flink?" vroeg Willem.

"Denkelijk is dat, omdat die groote berg daar de Tafelberg heet, jongeheer, gij ziet, hoe zijn top heel vlak is."

"Ja waarlijk, hij is zoo vlak als eene tafel."

"Maar nu en dan ziet men witte wolken zich op eene zonderlinge wijze rondom de toppen samenpakken en dan zeggen de zeelieden, dat de tafel gedekt wordt, of ook wel, dat de berg zijn pruik opzet. Men ziet dat niet graag, omdat er doorgaans ruw en stormachtig weer op volgt."

"Dan hoop ik dat die tafel, zoolang wij hier zijn, maar ongedekt mag blijven. Wij hebben al storm en onweer genoeg gehad, en moeder is er nog zwak en ziek van. Wat is dat eene mooie stad, Flink!"

"Wij zullen hier twee dagen voor anker blijven, mijnheer," kwam kapitein Osborn den heer Wilson berichten, "en zoo gij en mevrouw aan wal wenscht te gaan, is daar gelegenheid toe."

"Ik zal bij mijne vrouw gaan en het haar vragen," zeide Willems vader en ging met dezen in de kajuit.

Mevrouw Wilson was zeer blijde, dat het schip nu althans eenigen tijd stil zou liggen, maar voelde zich te zwak om aan land te gaan. Er werd dus besloten, dat zij met de beide jongste kinderen aan boord zou blijven, terwijl haar man de beide oudsten, Willem en Thomas, den volgenden dag naar de Kaapstad medenam, van waar hij beloofde nog v??r den avond terug te zullen zijn.

Den volgenden morgen liet kapitein Osborn een groote sloep uitzetten en zich daarin met mijnheer Wilson, Willem en Thomas naar den wal roeien. Thomas had aan zijne moeder beloofd, dat hij heel zoet en gehoorzaam zou wezen; maar dat deed hij altijd en had het altijd ook weer vergeten, zoodra hij haar maar uit het gezicht was. Van de landingsplaats gingen zij naar een vriend van den kapitein, die in de stad woonde. Hier bleven zij een half uur, om een glas limonade te drinken, want het was zeer warm, en toen besloot men naar den tuin van de Compagnie te gaan, om de wilde dieren te zien, die daar bewaard werden. Willem was met dit plan zeer ingenomen en zijn broertje klapte in de handen van blijdschap.

"Vader, waarom heet die tuin de tuin van de Compagnie?" vroeg Willem.

"Omdat hij door de Hollandsch-Oostindische Compagnie is aangelegd, in den tijd, toen de Kaap nog aan de Hollanders toebehoorde. Het is eigenlijk een plantentuin, waar men evenwel ook wilde dieren bewaart. Vroeger had men er hier een groote menigte, doch tegenwoordig zijn de reizigers er minder nieuwsgierig naar, daar men ze ook in Europa genoeg te zien kan krijgen."

"En wat zullen we dan al zien?" vroeg Thomas.

"Gij zult leeuwen zien, mijn jongen, ik weet niet hoeveel wel, allemaal in ??n hok bijeen," antwoordde kapitein Osborn.

"O, dat is goed! Ik heb nog nooit een leeuw gezien."

"Maar pas op, kind, dat gij niet te dicht bij het hok komt."

"Neen, zeker niet," beloofde Thomas.

Zoodra zij binnen het tuinhek waren wilde Thomas ontloopen, uit ongeduld om de leeuwen toch vooral spoedig te zien, maar kapitein Osborn haalde hem gelukkig weder in en hield hem nu stevig bij de hand vast.

"Hier zijn een paar zonderlinge vogels," zeide de heer, die bij hen was. "Men noemt ze secretarisvogels, om de veeren, die hun daar achter aan den kop uitsteken, evenals de veer van de pen, die een klerk of schrijver soms wel achter het oor draagt. Het zijn echter zeer nuttige dieren, daar zij de slangen dooden en, als zij konden, alleen van slangen en adders leven zouden. Zij pakken die beesten met hunne klauwen aan en drukken ze met zooveel geweld, dat zij in een oogenblik dood zijn."

"Vindt men veel slangen in dit land?" vroeg Willem.

"Ja, en zeer vergiftige slangen," antwoordde zijn vader, "waarom deze vogels hier dan ook van groot nut zijn. Gij kunt daaruit zien, Willem, hoe geen dier, vooral geen van de schadelijke soorten, zich al te sterk vermenigvuldigen kan, maar op zijne beurt weer de prooi van andere roofdieren wordt. En zoo is het overal; in elk land, waar eenig dier in groote menigte voorhanden is, vindt gij ook zeker een tweede, 't welk dat eerste vervolgt en tot buit maakt. De secretaris bewoont dit land, waar slangen in menigte zijn, om deze te dooden; in Europa daarentegen, waar minder vergiftige slangen zijn, zou deze vogel ook weinig nut doen."

"Maar, vader, sommige dieren, zooals de leeuw en de olifant zijn zoo groot en sterk, dat andere ze bijna niet vernielen kunnen."

"Dat is waar, maar die grootere dieren vermenigvuldigen zich niet zoo sterk als andere en daarom neemt hun aantal ook veel minder schielijk toe. Een paar olifanten b. v. krijgt in den tijd van twee of meer jaren maar ??n enkel jong, terwijl de konijntjes, die de buit van zooveel andere dieren en vogels zijn, tot in het oneindige vermeerderen zouden, indien hunne toeneming niet op die wijze werd te keer gegaan. Ik heb ergens gelezen, dat een paar konijnen met hun gebroed, dat zich even snel weer vermeerdert, in een enkel jaar tot vele honderden kan aangroeien."

Onder zulke gesprekken had men het verblijf der leeuwen weldra bereikt. Het was een ruim, rond plein, dat, van boven open en rondom tusschen hooge muren besloten, slechts eene enkele opening voor de toeschouwers had. Deze opening was breed en van boven tot onder met hechte ijzeren staven bezet, die echter zoo ver van elkaar afstonden, dat de leeuwen er met hunne klauwen wel tusschendoor konden tasten, waarom de kinderen dan ook gewaarschuwd werden, er vooral niet te dicht bij te komen. Het was kostelijk om te zien, hoe acht of tien van die edele dieren daar in allerlei houding in het rond lagen, zich koesterden in de heete zon en met hunne breede, borstelige staarten den grond zweepten, zonder zich, naar 't scheen, aan de menschen daar buiten in het minst te storen. Willem bleef op een behoorlijken afstand van de tralies staan en keek aandachtig toe. Ook de kleine Thomas zette groote oogen op en was in den beginne niet weinig bang; maar dat ging over en hij werd spoedig stouter. De heer, die bij hen was en langen tijd aan de Kaap gewoond had, verhaalde eenige zeer onderhoudende anecdoten aangaande den leeuw, waarnaar het gansche gezelschap zoo aandachtig luisterde, dat niemand merkte, hoe Thomas opnieuw ontsnapt en naar den ingang van het leeuwenhok teruggeloopen was. Hij stond eerst een tijdlang naar de dieren te kijken, maar wilde toen ook, dat zij eens wat beweging maken zouden. Om hen hiertoe te dwingen, nam hij eindelijk een steen op en wierp dien naar den jongen, nagenoeg driejarigen leeuw, die het dichtst bij den ingang lag. Deze scheen dit niet te bemerken, want hij verroerde zich niet, ofschoon hij het oog niet van den onvoorzichtigen knaap afwendde. Hierdoor werd onze Thomas gedurig stouter, wierp nog een steen en nog een en kwam daarbij telkens dichter bij het hok.

Op eens hief de leeuw nu een vreeselijk gebrul aan en sprong op Thomas los, terwijl hij met zulk een woede tegen de ijzeren staven van zijn hok opvloog, dat deze kletterden en dreunden en de kalk op enkele plaatsen van de steenen viel. Doodelijk verschrikt, gilde de jongen het uit en tuimelde achterover in het gras, 't geen zijn behoud was, want ware hij voorovergevallen, dan zou het dier hem zekerlijk met zijne klauwen hebben aangepakt. Zijn vader en kapitein Osborn schoten dadelijk toe en hielpen hem op. Zoodra hij weder adem kon halen, begon hij te huilen van angst, terwijl de leeuw voor de tralies stond en brullend en loeiend met den staart in het rond sloeg.

"Breng mij weg,--breng mij weer op het schip!" kreet Thomas en trilde als een blad.

"Wat hebt gij gedaan, jongen?" vroeg kapitein Osborn.

"Ik zal u nooit weer met steenen gooien, heer leeuw; neen, neen, nooit van mijn leven meer!" riep de knaap en zag ontzet naar het vergramde dier om.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet