Read Ebook: Heilige Banden: Roman by Fokker Abraham Anthony

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 939 lines and 34231 words, and 19 pages

e was altijd ,,wel" met hem, zei nooit een onvertogen woord, en Larsen was in zijn oordeel over medemenschen steeds z?o zacht en verdraagzaam, dat hij tegenover Paula's moeder moeilijk anders wezen kon: goedaardige menschen worden door 't geluk edelmoedig, en hier maakte de uitstraling van Paula's bekoring hem bovendien blind voor iemand die haar zoo na stond.

De tijding van Larsen's ongesteldheid met wat er aan voorafgegaan was wekte mevrouw Lindes op tot werkdadige hulp. Ze kwam op Paula's wensch logeeren, en stond haar dochter dagelijks bij in de bereiding van bouillon, het verzinnen van nieuwe smakelijke schoteltjes--voor haar en voor ,,Willem"--en het gewone beheer in huis; zoodat Paula zich aan haar zieke wijden kon.

,,Zou je niet 's?".... stelde ze voor, en Paula zei:

,,Waar denkt u aan, moeder? Geen kwestie van, hoor," en dan zij weer:

,,O, ik dacht maar zoo, zie je. Maar 't is goed, kind.... Zeker je hebt weer gelijk...."

Dan was haar regelmatig gezicht weer een en al sluimerglimlach, een uitdrukking die er vrijwel altijd op lag.

Ze sprak zacht en gedempt, liet bij 't spreken zelden haar mooie valsche tanden zien, en had iets afgemetens en slepends in al haar bewegingen en gebaren. In dit opzicht een tegenbeeld van de luidruchtige Paula met haar allegro-brioso-natuur. Deed Paula's stem aan Rossini's oppervlakkige dartelmuziek denken, haar moeders orgaan herinnerde in zijn uitingen aan een psalm die gezongen wordt in de protestantsche kerk.

Toen de dokter kwam deed Paula 't woord. Hij scheen Larsen's toestand nogal ernstig te vinden. Na het bezoek aan de zieke bleef hij even praten.

,,Hevige gemoedsbewegingen, mevrouwtje?" vroeg hij nu.

,,Wat bedoelt u--hij? Larsen?"

,,Ja.... ik begrijp die plotselinge overgang niet best. Lichamelijk letsel is hem toch niet overkomen."

,,Volkomen juist, dokter.... Hij heeft zich wat opgewonden over.... een kleinigheid...."

,,Erg opgewonden...."

,,Ja, eigenlijk wel. Dat is nu een week geleden...."

,,En in die tusschentijd?"

,,O, stil, ziet u.... in zichzelf gekeerd; veel meer dan anders...."

,,Hm. Oppassen, mevrouwtje. Sterk gestel, maar.... als die menschen eenmaal gaan sukkelen, kan 't heel ernstig worden."

De huisdokter, een man van ongeveer Larsen's leeftijd, had veel van de wereld gezien, en hij kende zijn menschen. Hij schoof dus een aandrang van gedachten als niet voor uiting vatbaar op zij, en ze? alleen nog maar:

,,Hij is in goeie handen bij u. U zal hem wel goed verplegen. En voorzichtig, nie'waar?"

,,Zeker, dokter, geen zorg," zei Paula met een allerliefste lach.

,,Goed, goed. Ik kom van avond weer kijken. 't Beste! Dag, mevrouwtje, dag mevrouw Lindes, tot 't genoegen...." Weg was hij.

,,'n Vreemde dokter heb ik dat altijd gevonden, Paula," teemde mevrouw Lindes. ,,Nou schrijft hij ook geen recept...."

,,Och, moeder, wat weet ? daar nou van? 't Is een goeie dokter."

,,O, ja kind--ik spreek je niet tegen."

En statig ging ze naar de keuken, om Kee over 't eten te spreken. Paula ging weer naar de ziekekamer.

In Larsen geen verandering. Hij sprak niet, en verlangde niets. Haar bijzijn scheen hem niet te hinderen, en evenmin te behagen. 't Ontbijt stond onaangeroerd.

Paula had haar boek meegebracht, en zette zich tot lezen. Wat de dokter gezegd had vervulde haar niet lang. Marcel Pr?vost wist haar spoedig belang te doen stellen in zijn ,,Jardin Secret".

Toen ze twee uur had zitten lezen, zonder een oogenblik gestoord te worden, keek ze nog eens naar de gestalte in 't bed, zag dat Larsen eindelijk de oogen gesloten hield, en, tot het besluit komende dat hij sliep, stond ze met een zucht op en ging naar beneden.

,,M'n hemel, moeder, wat 'n zieke!" riep ze beneden in de huiskamer, waar de oude mevrouw druk in de weer was met de ,,koffietafel".

,,Hoe zoo, kind?" zei deze, 't hoofd even langzaam omwendend, en met haar gewone schaapachtig goedige uitdrukking.

,,Ik ho? 't niet uit: Hij is gek, geloof ik."

,,Wat zeg je?" Dit was geen vraag, maar een gewoon niets-zeggend antwoord van de spreekster.

,,Ik zeg wat ik zeg. Ik geloof dat-i gek wordt.... Dat zou 't einde wezen van al dat gesuf in z'n boeken."

,,Denk je dat heusch, Paula? 't Zou misschien wel kunnen wezen."

,,Nee, stellig.... De man doet niets dan staren, zegt niets, eet niet, drinkt niet, vertrekt geen spier in z'n gezicht. Ik heb 't nog nooit zoo gezien."

,,Zou hij ook een kop koffie willen hebben? Zou dat 'm niet goed doen?"

Paula antwoordde niet, maar keerde zich driftig om:

,,Kom, moeder, laten we maar aan tafel gaan."

,,Och, ik dacht maar zoo...." ze? moeder vergoelijkend, en nog in dezelfde gedachtengang.

Paula schoot in een lach.

,,U dacht, u dacht, u denkt veel te veel, moeder! Ha! ha!"

Haar overborrelende levenslust had 't weer gewonnen; ze moest weer spotten en lachen.

,,Stel je voor!" riep Paula, bezig met haar eerste broodje te smeren.

,,Wat, kind?"

,,Dat hij 's gek werd. Een prettig vooruitzicht!"

,,Maar je zou 'm toch niet in huis houden."

,,Naar Meerenberg zenden?"

,,Vin je niet?"

,,Ik denk er niet over. Ik zou 'm hier houden. Natuurlijk! Zou u 't niet gezellig vinden een gekke schoonzoon te hebben?"

Mevrouw Lindes' gelaat was ?en vraagteeken.

,,Nou?" drong Paula.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet