Read Ebook: Indische menschen in Holland: Oorspronkelijke roman by Daum P A Paul Adriaan

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 1131 lines and 33024 words, and 23 pages

wam op den tuin met balkonvensters. Voordat Mourant den tijd had er iets aan te doen, stond Henri?tte met Jules op een der kleine balkons te kijken naar het fraai, maar bekrompen en ommuurd tuintje, dat er in den helderen maneschijn en tegen de zwarte schaduwen der gebouwen tooverachtig uitzag.

En hij kon maar niet los komen van Van Namen, die, waarschijnlijk ook door den wijn op dreef geraakt, hem midden in het vertrek aan den praat hield en zelfs een knoop van zijn jas had gegrepen om hem niet te laten ontsnappen.

Mourant stond op heete kolen, toen hij het tweetal achter de rood damasten gordijnen zag verdwijnen.

,,Vindt je het niet benauwd in de kamer?" vroeg hij met een poging om den knoop van zijn jas vrij te werken.

Maar Van Namen liet niet los. Als hij een goed glas wijn had gedronken, was hij verschrikkelijk ? cheval op politiek gebied. Nu was de wijn, die Henri?tte had doen schenken, uitmuntend, en Van Namen had hem niet gespaard.

,,Wij moeten het liberale beginsel niet loslaten," vervolgde hij in extase en met half gesloten oogen.

,,Juist; maar we moesten niet zoo onder die warme gaslamp blijven staan," meende Mourant, terwijl hij zich het zweet van zijn breed voorhoofd wischte.

,,Welke ook haar gebreken zijn geweest," ging Van Namen voort; ,,welke verwijten men ook der liberale partij naar het hoofd slingere,--zij heeft goed gedaan. Het had meer, het had beter kunnen zijn....."

,,Zeg, laat ons nu op 't balkon gaan; daar kunnen we net zoo goed praten als hier."

,,Het is waar; het had meer kunnen zijn en beter....."

,,Kom, ga nu toch mee, Van Namen!"

Hij zei het heel ongeduldig; hij hoorde 't zilverlachje van Henri?tte in een duo met den jeugdigen barytonlach van Jules, en dat joeg hem gruwelijk het land op.

,,Het had vooral meer en beter moeten zijn voor Indi?. Toch moet men in zijn afkeuring en critiek niet te ver gaan. Men moet niet loslaten wat men verkreeg na zoo veel moeite; vasthouden moet men aan zijn principes."

En Van Namen kneep en schudde den knoop van de jas van Mourant, als ware het voorwerp de incarnatie van het liberaal beginsel en ook kneep hij zijn eigen oogen dichter dan te voren, om geen afleiding te geven aan zijn politieken gedachtenloop. En Mourant keek wanhopig naar de breede plooien in de zware stoffage der gordijnen, waarachter Henri?tte op het plafond stond met Jules.

,,Ja, ja," zei hij diep zuchtend. ,,Maar kom nu mee naar buiten; het is hier zoo benauwd."

Hij trachtte hem bij den arm mee te troonen, maar dat ging zoo gemakkelijk niet.

Van Namen bespeurde het nauwelijks.

,,Zeker," zei hij, ,,ik ga mee; maar ik wou nog dit zeggen: In Indi? zijn er veel, die de liberale partij willen loslaten, heelemaal loslaten, omdat zij te weinig voor Indi? deed; d??r kom ik tegen op; ik zal in den breede en punt voor punt aantoonen....."

Het was niets. Er gebeurde achter de gordijnen, op het balkon, in het geheel niets. Hoe kon dat ook? Op het balkon, er vlak naast, stonden de twee verlofgangers, en men kon elkaar duidelijk zien, want donker was het niet.

Toch was het Mourant of hij het geluid hoorde van een kus. 't Bloed steeg hem naar het hoofd; hij greep in zijn zak, opende een klein scherp mesje en sneed zonder aarzelen den knoop van zijn jas, waaraan Van Namen hem vasthield.

O, 't was een gezicht voor hem, toen hij de gordijnen wegschoof! Zij lag over de balustrade gebogen, leunend op den eenen arm en haar mooi gezichtje omhooggekeerd naar Jules, die op de balustrade zat. Henri?tte zag wel aan het invallend licht, dat er iemand naar buiten trad, en ze begreep volkomen wie; maar ze deed alsof ze niets bemerkte en Jules, die zoo'n ongunstige opinie had over Mourant, vond het, toen hij dat gewaarwerd, volmaakt overbodig de tegenwoordigheid van Mourant door woord of gebaar te constateeren.

En achter hem hoorde Mourant de stem van Van Namen.... ,,differenti?ele rechten".... ,,vermindering van gedwongen diensten"..... ,,mildere bepalingen op de cultures"..... ,,Ha, ha!"

Van Namen had na een paar oogenblikken doorpratens de oogen geopend en schaterde van het lachen toen hij ,,de grap" ontdekte. Hij liep naar Mourant, dien hij tusschen de gordijnen zag staan.

,,Jou oude grappenmaker!" riep hij, hem op den schouder slaande. ,,Daar heb je me origineel te pakken gehad!"

Henri?tte wendde zich om. Mourant kreeg een schok door dat ,,oude grappenmaker". 't Kwam zoo in 't geheel niet bij de gelegenheid te pas. Van Namen vertelde lachend de geschiedenis van den knoop, en allen lachten mee. Henri?tte keek hem zelfs wat vriendelijker aan; het was toch alleraardigst gevonden, dacht ze.

,,Ja, ja!" riep Van Namen. ,,Hij is goed, hij is goed! Een vos verliest zijn haren wel, maar niet zijn streken."

't Pas opgeklaarde gezicht van Mourant betrok weer geweldig; d?t was nummer twee! Op welke wijzen zou hij nog meer moeten hooren, dat hij niet jong meer was?

,,Je oom werd zoo zwaar op de hand," zei hij tegen Jules.

,,Ja, dat overkomt hem wel eens."

,,We stonden net onder de kroon; 't was er ontzettend warm."

,,Ik kan 't me voorstellen."

Er rees een gevoel van haat op in Mourant, dat voelde hij. Die korte antwoorden op zoo'n koelen toon kende hij; het waren zooveel verzekeringen, dat de aangesproken persoon liever niets wilde te maken hebben met hem, die 't gesprek begon. En dan zoo'n kwajongen! Zoo'n sinjo!

,,Het is hier heerlijk," zei Mourant tot Henri?tte.

,,Zoo?" vroeg zij met een spottende stemmodulatie. ,,Ja, dat hebben meneer Jules en ik dadelijk opgemerkt. Je bent echter de eerste, die het zegt."

Mourant had het kunnen beschouwen als een verzoek om heen te gaan. In elk ander geval zou hij, beleedigd en gekrenkt, zich hebben teruggetrokken. Hij kwam zich mengen in het gesprek tusschen een heer en een dame; beiden toonden vrij onbewimpeld door hun antwoorden dat zij van den derden man niet waren gediend.

Doch hij had geen hart meer, als man. Jules, die jong was, dacht: ,,als ze mij zoo geantwoord had, zou ik zijn heengegaan." De liefde van Mourant verschilde veel in jaren; zij maakte hem niet toornig of verontwaardigd bij een openlijke vernedering, maar onderworpen en laf.

In plaats van heen te gaan, trad hij ook op het balkon en ging aan den anderen kant der balustrade naast Henri?tte zitten.

,,Wees maar voorzichtig," zei ze.

,,Ik zal er niet afvallen. Was je daar bang voor?"

,,Neen. Verbeeld je! Maar de maan komt door, en 't waait nogal."

Hij zette zijn borst hoog op en zijn breede schouders uit.

,,Ik kan er tegen."

,,Nu ja! Je bent dadelijk verkouden! Hebt u daar ook zooveel last van, meneer Jules?"

,,'n Enkelen keer," zei Jules.

,,Dus toch wel?"

,,Zooals ik zeg: ik ben 'n paar maal 't slachtoffer geweest."

Het trof haar, dat hij niet blufte, en 't deed Mourant genoegen, die door de heeren van het andere balkon werd aangeroepen.

,,Waarom hebt u me niet geholpen, meneer Mourant 'n beetje te plagen?" vroeg zij zacht en vroolijk.

Jules trok driftig de schouders op.

,,Hoe minder ik met hem in aanraking kom, hoe liever."

,,Och kom?"

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet