Read Ebook: Lord Lister No. 0114: Raffles in Groningen by Blankensee Theo Von Matull Kurt

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 904 lines and 21981 words, and 19 pages

,,En ben je niet verliefd geworden?" vroeg hij op nuchteren toon.

,,Hou je mond", knorde Brandenga, ,,anders vertel ik niet verder."

Toen vervolgde hij:

,,Ja, Madge was de jongste en de aardigste, ze deed veel aan muziek en aan schilderen. Mary was de eigenlijke huishoudster, die kalm en waardig haar bevelen gaf.

,,Nu, ik liefhebber ook zoo'n beetje in de kunst! En toen Madge me vertelde, dat ze van plan was, een landschapje in de buurt te gaan schilderen, vroeg ik haar terstond, de eer te mogen hebben, haar van dienst te zijn.

,,Ze gaf haar toestemming en we begonnen dadelijk aan de schilderij.

,,Niets is er, dat jongelieden nader tot elkander brengt, dan sympathie voor de kunst en spoedig was ik dan ook tot over m'n ooren verliefd."

,,Natuurlijk", zei Van Lissen, ,,nu wordt het interessant."

,,Sst!" klonk het van allen kant.

Brandenga vervolgde:

,,De dagen vlogen om en eindelijk kwam Tommy terug.

Toen moest ik weer met hem gaan jagen, visschen, en wandelen en van uitstapjes met Madge kwam niets meer.

Op een morgen, dat ik weer met Tommy aan den wandel was, ontmoetten we een jongen man, dien mijn vriend mij voorstelde als Arthur Clisby.

Na een praatje gemaakt te hebben, verliet hij ons, belovende, daar Tommy het hem verzocht, dien avond te komen dineeren.

Arthur Clisby was de zoon van een groot reeder uit Dundee.

Hij was student geweest aan de Universiteit te Glasgow.

Daar echter had hij niet de gewenschte vorderingen gemaakt, een tamelijk losbandig leven geleid, schulden gemaakt, ruzie gekregen met zijn familie.

Toen had hij zijn toevlucht genomen naar een eenzame plaats in de onmiddellijke nabijheid van Clinton en hier wijdde hij zijn tijd aan vraagstukken, uitsluitend op de electriciteit betrekking hebbende.

Aan het ontbijt vroeg Madge mij hoe ik den kluizenaar vond.

Ze waren gewend, hem den kluizenaar te noemen.

,,O, hij lijkt mij wel een aardige jongen toe," antwoordde ik.

,,Of hij aardig is, weet ik niet, ik vind hem vreeselijk stil en ernstig."

Madge vertelde mij in den loop van het gesprek, dat zij hoopte, spoedig de schilderij af te hebben. Ze wilde haar mij dan cadeau geven.

Ik zei haar, zich niet te overwerken en liever te wachten tot ik weer eens gelegenheid zou hebben, haar te vergezellen.

Het etensuur kwam, daarmede verscheen ook de gast.

Inplaats van den vroolijken, aardigen jongen van des morgens was hij nu stil, benauwend stil zelfs. Hij sprak alleen, als het woord tot hem werd gericht en antwoordde dan zoo kort mogelijk.

Nog nooit had ik zulk een verandering bij iemand waargenomen.

We brachten den avond genoeglijk door, voor zoover zijn drukkende, vervelende stilte dit toeliet.

Toen hij vertrok, verzocht hij mij, zoo spoedig mogelijk zijn woning en werkplaats te komen zien.

,,Kom dan des avonds", zeide hij, ,,dan wordt de omtrek verlicht."

Eenige dagen daarna besloot ik, aan zijn uitnoodiging gevolg te geven.

Ik begaf mij op weg naar de woning van den kluizenaar.

Ver behoefde ik niet te wandelen en bijna had ik de plaats van bestemming bereikt, toen ik werd opgeschrikt door een stuk steen, zoo groot als een voetbal, dat van den top van een bijna loodrechte rots, twintig voet boven me, voor mijn voeten neerviel.

Ik ging verder en ontdekte bij een bocht van den weg in de verte den kluizenaar, die daar stond met over elkaar geslagen armen.

Zoodra hij mij zag, kwam hij naar mij toe en nam beleefd zijn hoed voor mij af.

,,Wonderlijk," zeide hij, ,,maar ik verwachtte u half en half vanavond."

Ik antwoordde niet en hij vervolgde:

,,Ik kwam hier om de zon te zien ondergaan. Elken avond toef ik hier een poosje, dat is een groote ontspanning na de vermoeiende bezigheden in het laboratorium.

Een poosje bleven we staan, totdat de zon achter de verwijderde heuvels verdwenen was; toen gingen we naar zijn woning.

Het huis was merkwaardig ingericht.

De geheele bovenste verdieping was ??n groote kamer, die gebruikt werd als laboratorium.

Het was als het ware een magazijn van wetenschappelijke toestellen:

Electrische en chemische apparaten vulden tafels en planken, electrische gloeilampjes verspreidden een zacht licht en in het midden, op een verhoogd platform, stond een groote telescoop.

Clisby leerde mij de namen en het gebruik van de instrumenten en vertelde mij ook het een en ander van zijn welgeslaagde proefnemingen.

Hier was de zonderling op zijn plaats en toen wij samen zaten te praten, kleurde zijn gelaat.

Zijn oogen schitterden en hij sprak vol geestdrift.

Ons gesprek werd gebracht op het gebied van terechtstellingen door middel van electriciteit en Arthur Clisby zeide:

,,Ge zult u misschien nog wel herinneren, hoe de eerste man door middel van electriciteit werd terechtgesteld en welke ondraaglijke pijnen men hem liet lijden.

,,Ik was er bij en ik heb alles gezien! Het was doodgewoon afgrijselijk! Het was vreeselijk!

,,De dokters! bah! het zijn alle gekken!

,,Onmiddellijk nadat ik het vreeselijk schouwspel had bijgewoond, zette ik mij aan den arbeid om een methode uit te vinden, die den dood ten gevolge zou hebben zonder de minste foltering, zoowel lichamelijk als geestelijk. Reeds een jaar heb ik aan dit plan gewerkt.

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet